Dialog

[Tritu Rus]

- Proszę Pana, świat warty jest pieśni
Zaskarbił sobie ją krajobrazem
Blaskiem słońca o którym się nie śni
Ratując ciepłem zimne już twarze
Na ziemi dla której jesteśmy
Nieustannie zmiennym pejzażem

- Droga Pani, słońce jest karą
Jego piękno tylko złudzeniem
Ciągle topi skrzydła Ikarom
Skazując ich na potępienie

- Proszę Pana, Boskiego Stworzenia
Nie można ganić, co też Pan plecie
W każdych drzewach ukryte wspomnienia
O ludzkim życiu w minionym świecie
O liściach ,o twardych korzeniach
O wiośnie - uroczej kobiecie

- Droga Pani, ludzie jak drzewa
Od dziecka są pojeni strachem
W sile wieku twardzi jak heban
Na starość zaś gniją pod piachem

- Proszę Pana, to czyste szaleństwo
Już teraz Pana nic nie tłumaczy
Stworzony świat nie jest Boską klęską
Czy już dla Pana to nic nie znaczy ?
A nam ludziom, dał człowieczeństwo,
Słońce, drzewa - pragnę zaznaczyć

- Droga Pani, ja jestem ciałem
Z wolną wolą - Boga porzucę
Jak każdy z nas z prochu powstałem
I jak każdy w proch się obrócę

[Basil]

ładny :)

[Kamertonka]

ciekawe
współczuję tylko temu panu
okrada siebie
ale może jeszcze dojrzeje zanim w ten proch...