Koniec babiego lata

[Wiesiek Drzewiecki]

Leciał pajączek do nitki przypięty.
Do nitki, którą sam wysnuł dla siebie.
I myślał, że sobie jest sterem, okrętem...
Że płynąć już zawsze tak będzie po niebie.

Nie zauważał nawet, że wietrzyk zdradliwy
Z góry jego trasę cichcem zaplanował
Tak by jego chęci tu się nie liczyły
I tam gdzie wiatr zechce żeby wylądował.

Gdzie czeka go klatka (z pozoru lukrowa).
Gdzie ma robić „swoje” bez słowa uwagi.
Gdzie czasem to nawet będą go fetować
Udając szacunek (i szydząc z łamagi).

Gdy wreszcie piękne mu złudzenia prysną
I gdy w mowie będzie już okropnie zrzędny,
Kiedy wszystkie soki już z niego wycisną
To mu głowę urwą, bo będzie im zbędny.

Albo nawet dobić nikt go nie spróbuje.
Niech sam się zatruje tu własną zgryzotą.
I tak przecież z wiatrem już nie poszybuje
Mając oczy wbite w wszechobecne błoto.

Warszawa, 18 marca 2009 r.

[Monika_Gromala]

Naprawdę fajny wiersz. W lekki sposób nawiązujesz do Mickiewicz (motyw"steru i okrętu").
Nie podoba mi się neologizm "zrzędny". Nawet jeśli chciałeś zachować rytm to psuje całość.
Jestem na tak.

Żal mi pajączka.

Pozdr ;)
M.