Dla Szczurów

[Martyna_Zofia_Łysakiewicz]

I nikt już pozna, nikt nie zauważy
Tych Łez na policzkach, co na twojej twarzy
Kładą się jak groby, jak cmentarne kruki
Nikt już nie usłyszy cichych westchnień ulgi.

I nic nie zostało, nic nie będzie więcej
Tylko słówek parę, kryte w nas wspomnienie.
W grupie potępieńców po jednym z nas pamięć
Jak my,potępiona, zostanie na zawsze.

A kiedy ostatnia cyfra na nagrobku
Od błyszczącej rosy zalśni w jasnym słońcu
Kiedy wieńce kwiatów przyniosą znajomi
Ja cicho zapłaczę nad wygnańca grobem.

A kiedy się skończy pogrzebowy teatr
Wrócę Potulickich w stronę tego drzewa
Które w lesie blisko wśród tak wielu stoi
I twoje nazwisko wśród milionów wtrące.

KU pamięci Joli, Kamilowi, Karinie i Jurkowi

[Dotyk]

Po prostu piękny tekst. Sprawnie napisany, doskonały warsztat.

osobisty, a jednak uniwersalny tak, że aż boli, kiedy go czytam.

pozdrawiam - Mirka