Scena

[Vendy]

Kiedy sam stajesz się pogromcą
To się odczucia i myśli mącą
Kiedy kurtyna opada
Scena w nicość się zapada

Życie jednak dalej się toczy
I z aktorami zapadłej sceny
Się droczy

Wyżłabia na twarzy – wszelkie udręki
Duszę skazuje na powolne męki
Jak zadra – kłuje, jak rana – piecze
Łza potajemnie
Dość często pod powieką się zbiera
I strasznie uwiera

Życie, przynieś mi spokój i ukojenie
Jak nie mogę – żyć pełną piersią
To proszę, o uczuć i serca uśpienie
Niech znowu w letarg zapadnie

Wtedy dostrzegę znów barwy i odcienie
Może nie będzie uniesień gorących
Lecz po prostu – miło i ładnie

Nie będzie powrotów, ani rozstań
Więc energio – idź spać
I wewnątrz mnie spokojnie pozostań.

Nie wychylaj się za mur
Bo tam na zewnątrz zwątpienie i ból…