Zgłoś

Piękny wiersz, świetne obrazy :)

sny z kenkartą  obejmują brzegi rzeki niskie i lepkie   nie spałam w mieście chciałam z życiem konie kraść  w wysokiej trawie plotłam koszyki ze spalonych mostów  na wskroś przesiąknięta szarymi obłokami  które zaczynają się mienić i fluoryzować rozmytą prawdą   wiry płomienne po wilkach  Boga nie mają w poważaniu przez miedze polne na tej drodze donikąd tam gdzie cicho mruczą rzeczne kamienie  świat na wykroku w lustrze mętnej wody  osłania swoją nagość zaciera ślady   do baranków bożych niepokalanych bez zmazy nie było innej perspektywy   kiedy echo o długiej zwłoce wypłoszy z grobów rój skrzydlaty  lotnych duchów   na koniuszku różdżki łatwiej się zgubić niż odnaleźć    

@Berenika97 to był wiersz dla niej napisany, już jakiś czas temu, to jest to o czym pisaliśmy pod twoim wierszem Samotność.  Wiersz miał być prosty i dać jej do myślenia.  Oczywiście ja pierwszy musiłem jej pokazać że można to zrobić bo ona też była 35 lat w związku. Teraz jest w separacji. Jeszcze nie dowierza że to zrobiła.   

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@viola arvensis Będzie lepiej dla Twojej poezji jak nie uwierzysz do końca :)

@viola arvensis w kwestii dokuczania dziewczynie przez chłopaka pozwolę sobie zrobić trochę autoreklamy i odesłać do części IV mojego cyklu opowiadań "Przygoda z moją idealną żoną" ("Przygoda idealnej kobiety").