Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Dwoje Ludzi

Dama Kameliowa
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Dama Kameliowa

Dama Kameliowa

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

"Dwoje ludzi"

Gdzieś głęboko w duszy słyszę jak śpiewa
pieśń, co wyłkana przez żałobę
Pamiętam pierwze miłosne wyznanie,
tak to było w letnim ogrodzie, raz spojrzeli
nań na siebie, i nic im nie umknęło
Zapamiętali każdy szczegół, swego bytu
Dwie dusze rozognione, palone ogniem pożądania
Wydawało im się, że już nic się nie stanie
Czas jakby stał w miejscu,a jednak umykał
Bezpowrotny,jedyny i jakże cenny
Pomiędzy wiosennym kwieciem,dotknęli swych dłoni,
Zapragnęli trwać tak odwiecznie, lecz życie chciało inaczej
Leżeli po wierzbą, i pod wierzbą zostali,
Tacy mali, marni niczym proch, a jednak, w swej miłości
do końca wytrwali, umarli spleceni,
Czerwień ust pobladła śmierci fioletem
Ich dusze nadal się kochały, lecz ciała nic nie czuły
Chcieli się kochać wiecznie, lecz tego nie przwidzieli
I tylko jedno pragnienie w ich duszach, się kołatało
Chcieli wrócić wśród żywych, chcieli tęsknie zapłakać i
obdarzyć się ostatnim uśmiechem
Lecz już sie nie dało,bo wszystko co kiedyś instniało
Zniknęło bezpowrotnie,
Chceli sie kochać lecz i w końcu miłość umrła,i miłości juz nie było
i tylko ich dusze pozostały
I tylko gdzieś blade ciała wciąż pod wierzbą ,
w ostatnim uścisku miłości ,skąpane blaskiem słońca łagodnie spoczywały

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Upiorny Twist w piwnicy

      Przez Migrena · Opublikowano

      Zejście w dół - schody wiją się jak śliskie węże, każdy stopień sapie bluesem, lampka mruga jak powieka starego boga dymu. Bam ! Gramofon w głowie startuje, perkusja serca wali w beton, cygaro w ustach żarzy się jak piec w hucie, dym wije się jak czarny anioł z pękniętego winylu, a ja - w koszuli z taniego snu - wskakuję w rytm, w ten upiorny Twist, jakby świat był jednym długim saksofonem, który krzyczy: tańcz, chłopie, bo zgnije ci dusza ! Słoiki z grzybami patrzą, zszokowane, zahipnotyzowane, ich marynowane oczy drgają od basu, sok z prawdziwków bulgocze jak stary James Brown. Kręcę się ! Biodra w ogniu, pięty w dymie, kosmos drży od mojego solo. Czuję, jak piwnica zamienia się w klub, światło żarówki pulsuje jak stroboskop z piekła, farba na ścianach tańczy jak płynny neon z lat sześćdziesiątych, a ściany robią "ooo yeah" pod nosem. Zegar na górze gubi sekundy, pająk na suficie kiwa się jak DJ na sterydach, i w tym jednym momencie, kiedy wypuszczam kłęby dymu, czuję, że jestem wszystkim : Elvisem po zmartwychwstaniu, duchem benzyny, głosem betonu, wirującym ogniem w słoiku po ogórkach. Twistuję dalej, aż buty topnieją od rytmu, aż serce się śmieje, aż grzyby zaczynają bić brawo wieczkami. I nagle czuję, jak czas się rozszczelnia - jakby cały wszechświat zrobił backspin, planety kręcą się w rytmie mojego biodra, a gwiazdy pękają jak lampy w piwnicy po ostatnim akordzie. A potem - klik. Cisza. Tylko mój oddech tańczy jeszcze chwilę, niewidzialny, spocony, jak ostatni akord z pękniętej płyty.                    zatańczysz ze mną ?      
    • Toyer
      Sto lat od nowa

      Przez Toyer · Opublikowano

      Za sto lat będę mieć sto lat narodziłem się właśnie w tej chwili to co przeżyłem już się nie liczy dzisiaj zaczynam od nowa bez płaczu co początek życia obwieszcza już chodząc mówiąc marząc rodzę się sam z siebie bez udziału matki poród ten nienaturalnie zwyczajny zaśpiewaj mi sto lat w dniu moich drugich narodzin chcę żyć tak jak jeszcze nie żyłem życie nie wyszło kolejny raz się rodzę pewnie jeszcze nie raz o siebie się potknę upadnę wstanę i znów się narodzę zaśpiewaj mi sto lat dzisiaj odchodzę żeby przyjść na świat ponownie
    • Alicja_Wysocka
      wciąż jestem

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Berenika97 Przytulam Cię.
    • Simon Tracy
      Jesienna kołysanka

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @lena2_ Jak ja uwielbiam ten jesienny vibe w poezji. To piękno melancholi.
    • Simon Tracy
      wciąż jestem

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @Berenika97 Cudowny wiersz. Ja swoje obie babcie też bardzo kochałem i tęsknię za nimi.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...