"Wieża Babel" i "Oto człowiek!"

[Kamil Ostroga]

Wieża ludzka.

Zalana morzem, wiatrem otoczona,
wśród śnieżnej zawiei stoi szara wieża.
Grube ma mury, mewy mkną ku oknom,
brama zatrzaśnięta, blokowana sztabą.

W centrum wieży - serce małe,
skrzętnie ukryte przed światem chowane.
Ledwie iskra mała tli się bez tlenu dostępu,
ledwie widoczna z oddali - w samej wieży sercu.

W sercu tkwi kolec, wbity w samo jądro,
daje czasam znać o sobie gorącą bolączką.
Kiedy tylko serce się ściśnie uniesieniem ruszone,
żądło wbija się głębiej i żyć z tym nie daje.

Pod sklepieniem wisi kamień, złowrogo zamieszczony,
gdy tylko serce powędruje na wyżyny,
uniesione ideą, uczuciem czy marzeniem,
kamień spada, miażdżąc w zarodku nadzieję.

Spojrzenie w górę!

Dajesz się gnębić,
wstyd Ci duszę krępuje,
nie możesz się zmusić,
sądzisz, że Ci czegoś brakuje,
nie sięgasz wyżyn,
boisz sie kobietę mieć,
patrzysz w górę,
ale wzbić się boisz.

Teraz czujesz wiatr,
nie widzisz barier,
masz ochotę na picie,
masz energię i chęć,
chcesz wygryźć życie,
nie boisz się,
kobiet chcesz pięć,
już nie jesteś nędznym parobkiem!