Do Czytelnika

[Bogdan Piwowarczyk]

Pewien poeta jeszcze bardzo młody
Przed którym dopiero poetyckiej kariery schody
Był na wieczorze autorskim
Poety średniego pokolenia
I podziwiał jak ten słuchaczy
W media przemienia
Pomyślał – takiemu to się szczęści
I mocniej zacisnął pięści

Gdy sam był już autorem średniego pokolenia
I za swoje książki
Zarabiał pokaźne pieniążki
Zazdrościł staremu poecie
Nagród i wielkiej sławy
Pomyślał – takiemu to się szczęści
I mocniej zacisnął pięści
I tym bardziej jął wylewać
Na czytelników pot swój krwawy
I nie było w tym już nic z młodzieńczej zabawy

Gdy był starym poetą o wielkim prestiżu
Zobaczył młodego z dziewczyną prawie w negliżu
Pomyślał – takiemu to się szczęści
I mocniej chciał zacisnąć pięści
Lecz dłonie różańcem przepletli
I sarkofag z poetą za miasto wymietli

Co po tych poetach zostanie na wieki lekturą
A co zwykłą makulaturą
Bo ich ból rozgrywał się poza słowami
I wszyscy byli pozerami i kłamcami
Co z tego szczęścia którego
Nigdy nie osiągnięta pełnia
Gdy wszystko nie w swoim
Czasie się spełnia
A to co w jednym czasie
Szczęściem się wydaje
W innym szczęściem być przestaje
Co z tych zaciśniętych pięści
Lecz tylko ten kto nie walczy
Nie przegrywa w walce
W której wciąż czegoś nam przybywa
A czegoś ubywa
Lecz trzeba umiejętnie rachować
Zyski i straty
Wciąż za coś płacąc
Za coś pragnąc zapłaty