pocztówka bez fotografii

[Rafal Bielan Wierzbicki]

zmęczony czekaniem usiadłem na schodkach
kamiennym fotelu staromiejskich kotów
po zatopionym dawno archiwalnym statku
zostały westchnienia popielatych starców
listy załogi miotanej sztormami
której nie dane było wrócić do domów

dziennik pokładowy na pół rozerwany
odkopane arkady i sny Starzyńskiego
Wiecha, Niemena

wszystko byś wróciła choć na jedną chwilę
i Poniatowskim przeszła się dostojnie
powiedziała zdanie nostalgicznym tonem
na rynku usnęła po stoczonych walkach

w Wiśle obmyła swoje stare dłonie

[Norman_N.]

lubie takie
i gładkośc w czytaniu

[emil_grabicz]

"Pocztówka bez fotografii" robi wrażenie... dojrzała retrospekcja po wypalonych ogniskach wspomnień. Czyta się niezauważalnie, jak po... maśle. Pisanie, które czyta się jak ten wiersz, bez wysiłku i nie wiadomo kiedy, wymaga solidnej pracy. Widać i pracę, i duszę. :)

[mały_dzielny_toster]

Plus, aczkolwiek bez konstruktywnego komentarza. Bo mi się podoba i tyle.

[Oxyvia]

bardzo mi się podoba i budzi we mnie nostalgię, wspomnienia z dzieciństwa, młodości (ten Niemen), a także przywołuje wspomnienia moich bliskich o Warszawie przedwojennej, bliskich, których już też nie ma... Czy słowa wiersza skierowane są do Kogoś, kto odszedł razem z tamtą Warszawą? W mojej wyobraźni pojawia się Babcia.

[Rafal Bielan Wierzbicki]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Asiu - odgadłaś bez problemu. Moim wyobrażeniem /personifikacją/ starej Warszawy była właśnie ta osoba, której też już nie ma.

Dzięki - pozdrawiam Cię serdecznie :)