****

[Lena Isaki]

umierałam tysiąc razy,
w tysiącach grobów chowane
me ciało życia spragnione,
którego nie znam

dopijam wino próbując
przypomnieć sobie siebie,
wino nie smakuje mi już
jak prawda której przecież nie ma

moje myśli
balansują gdzieś nad kiełbasą
powieszoną pod sufitem,
choć może to jestem ja

nieobudzona ze śmierci
maluję smutkiem codzienność
i próbuję pociągnąć
za sobą setki
w krainę potępienia

wybaczcie mi mili
tak ciężko się żyje bez duszy,
choć ostatnio ją widziałam,
breloczek przy kluczach
wpadł mi do sedesu
gdy spuszczałam wodę,
nie będę jej stamtąd wyciągać
bo znów połamię paznokcie

[Martha P.]

Wiersz niewątpliwie ciekawy, chociaz ostatnia zwrotka kontrastuje
zbyt mocno -moim zdaniem -z resztą wiersza, który jest nastrojowy, raczej pesymistyczny. Zbyt dużo nietypowych elementów jak na mój gust,ale to tylko moja własna opinia.