Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Kadr

Zofia Honey
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/87584-kadr/

Rekomendowane odpowiedzi

Zofia Honey

Zofia Honey

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Niemożliwa niepamięć, gdy trzymam tę szklankę
z szafirowym nadrukiem (symbolem zodiaku -
to bliźnięta) szkło grube, jest także znak czasu,
uruchomił on film, więc przez napój popatrzę:

Podarunek targałeś akurat na sesję,
(choć pokaźny i ciężki - dwanaście w komplecie)
powracałeś do kraju, gdzie bieda i przecież
przewidują niebawem radziecką agresję.

Solidarność walczącą z rządowych bzdur stekiem,
jak powietrze z metanem, jest łatwo zapalić,
od Wybrzeża do Śląska wybucha strajkami.
"Pomożecie?" nie działa - odpływa wraz z Gierkiem.

Przed pustymi sklepami taśmowe kolejki,
wystawiony jest ocet, z kartkami po resztę,
po wędlinę, po cukier, alkohol, za mięsem.
Bezkartkowe niekiedy rzucają serdelki

i w ogonku się cieszą. Częstuje ktoś czystą,
gdy Polacy-sportowcy śrubują wyniki.
Kozakiewicz, Jaskuła, Wielicki i Cichy,
zaś literat nasz, Miłosz, zostaje noblistą.

Na siatkówce obrazek – promienny ze szczęścia
mandarynki przynosisz, trafiłeś je w sklepie.
Wykupiłeś od razu i mogłeś najlepiej
obdarować kochanych w tamtego sylwestra.

Tak swobodnie kołują przeszłości latawce,
niespodzianie w szkle kruchym przetrwały wspomnienia,
uśmiechnięty w nich człowiek, choć dawno go nie ma.
Zatrzymało się serce. Lecz czuję je w szklance.

Marek_Stasiuk

Marek_Stasiuk

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





Zwrócił moją uwagę, ponieważ dotyka tematów mało w wierszach popularnych.
Smutny obraz tamtego czasu, pokolenia "emo", tak mówią dzisiaj.
Mnie to zaledwie liznęło w datach, ale ukąsiło narodową dewiacją.

szacun

mrs
Marek_Stasiuk

Marek_Stasiuk

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dziękuję, już myślałam, że minie bez echa.

Pozdrawiam serdecznie


To nie tak. Myślę, że szukamy wierszy, które nami wstrząsną tak, jak jeszcze nic dotąd.
A tu ważniejszy od formy jest temat.
Tak go odbieram nic nie ujmując warsztatowi.

mrs
Zofia Honey

Zofia Honey

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Tamten okres dla dzisiejszej młodzieży do prawie kosmos.
Kilka lat później zakup pralki tak mniej więcej wyglądał:

Gratka

Jestem ledwo żywa,
dłużej nie wytrzymam:
skóra pozdzierana
i na ranie rana.

Trafia wciąż do celu.
Ile może pieluch
ustrzelić na dobę
jeden mały człowiek?

Zamiast toczyć walkę
trzeba kupić pralkę.
Spacer zadaniowy
no i problem z głowy.

- Tak, szanowna pani,
czasem pralki mamy.
- Najbliższa dostawa?
- Zarezerwowana,

tam czeka ogonek
na towary nowe,
całodniowe stanie
i nocne czuwanie.

Można zlecić staczom,
im klienci płacą
za samo czekanie
na dobra wybrane.

Przyjdzie taki z krzesłem
i już ma profesję,
a co jest istotne
zero bezrobotnych!

Nie stać mnie na stacza,
nie będę rozpaczać.
Pokarm mam przy sobie,
więc z wózkiem postoję.

W środku nocy wrzawa:
uwaga – dostawa!
Pralki tylko cztery,
zarzewie afery.

Na nic nocne stanie,
gdy towaru braknie.
Inni poszli z żalem,
my stoimy dalej.

Był szczęśliwy finał.
Jestem ledwo żywa.

Wrocław, 1987
Marek_Stasiuk

Marek_Stasiuk

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Tamten okres dla dzisiejszej młodzieży do prawie kosmos.
Kilka lat później zakup pralki tak mniej więcej wyglądał:

Gratka

Jestem ledwo żywa,
dłużej nie wytrzymam:
skóra pozdzierana
i na ranie rana.

Trafia wciąż do celu.
Ile może pieluch
ustrzelić na dobę
jeden mały człowiek?

Zamiast toczyć walkę
trzeba kupić pralkę.
Spacer zadaniowy
no i problem z głowy.

- Tak, szanowna pani,
czasem pralki mamy.
- Najbliższa dostawa?
- Zarezerwowana,

tam czeka ogonek
na towary nowe,
całodniowe stanie
i nocne czuwanie.

Można zlecić staczom,
im klienci płacą
za samo czekanie
na dobra wybrane.

Przyjdzie taki z krzesłem
i już ma profesję,
a co jest istotne
zero bezrobotnych!

Nie stać mnie na stacza,
nie będę rozpaczać.
Pokarm mam przy sobie,
więc z wózkiem postoję.

W środku nocy wrzawa:
uwaga – dostawa!
Pralki tylko cztery,
zarzewie afery.

Na nic nocne stanie,
gdy towaru braknie.
Inni poszli z żalem,
my stoimy dalej.

Był szczęśliwy finał.
Jestem ledwo żywa.

Wrocław, 1987


Stała po pralkę a wzięła lodówkę, bo tylko to zostało w sklepie.

Boże, tragi-komedia.

mrs
Baba_Izba

Baba_Izba

Opublikowano
Opublikowano

W całej szarości tamtych czasów, ludzie mimo wszystko
mieli więcej optymizmu, wiele drobnych nawet spraw, cieszyło:
zakup mandarynek, ładny komplet szklanek (pewnie "stopki"),
spotkania z przyjaciółmi. Wydaje mi się, że teraz tego optymizmu
coraz mniej. Może się mylę, ale tak mi się wydaje.
Dobrze się dzieje, że w wierszu zostały utrwalone tamte zdarzenia
i nastrój lat. Podoba mi się, pozdrawiam
- baba

Zofia Honey

Zofia Honey

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Tak, to prawda - Dzisiaj jest wszystko oprócz czasu - wtedy nie było prawie niczego prócz czasu - tego było pod dostatkiem. Skoro obecnie brakuje czasu nawet na obowiązki, to po co go "marnować" na np. spotkania z przyjaciółmi? Chwile przyjemne też gdzieś umykają w ciągłym pośpiechu. W autobusie czy tramwaju ludzie już nie rozmawiają ze sobą jak kiedyś - jedynie słychać rozmowy telefoniczne. Kiedy ostatnio jechałam z córką i odezwałam się do nieznajomej, córka skomentowała później, że jej było wstyd, że tak nie wypada i więcej ze mną nigdzie nie pojedzie. Mimo pełnych półek w sklepach często wydaje mi się, że kiedyś mimo braków jednak było lepiej. Bardziej liczył się człowiek.

Bardzo dziękuję za dobre słowo.
Pozdrawiam serdecznie
Zofia
Oxyvia

Oxyvia

Opublikowano
Opublikowano

No, nareszcie mam trochę czasu, żeby tu zajrzeć do Ciebie i poczytać. :-)
Wiersz jest opowieścią, sprawnie rymowaną i nostalgiczną, z odrobiną liryzmu. Podoba mi się.

Ja też mam sentyment do tamtych czasów. I to nie tylko z powodu ludzi, których już nie ma, a którzy przynosili z radością z kolejek to wszystko, co lubiłam i sprawiało mi przyjemność.
Mam sentyment również do tego, o czym piszecie z Babą w komentach: do nastroju i ducha tamtych czasów, do tej ogólnej wesołości, lekkości, skłonności do śmiechu i wygłupów, do prostolinijności ludzi, do tego jakiegoś wielkiego zjednoczenia (przeciw komunie i bzdurom ustawowym), a także - do ogromnego wykwitu sztuki estradowej: piosenki, kabaretu, poezji śpiewanej - wszystkiego, co dawało radość i samo było radością. Dla mnie to niezapomniane czasy - prywatek, autostopu, biwaków, gitary przy ogniskach... Teraz już tego wszystkiego nie ma. Teraz obcy nie zasiadają razem przy ogniu, nikt nie śpiewa i nie gra na gitarach, nikt nie szaleje w tańcu grupowym na prywatkach, tylko wszyscy gapią się w telewizor i sączą piwsko. Kaplica normalnie.

Zofia Honey

Zofia Honey

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Oxyvio, pięknie podsumowałaś, też mi tego wszystkiego brakuje. Ludzie obrastając w dobra materialne normalnie dziczeją, odgradzają się niewidzialnym murem (albo prawdziwym) stając się dla siebie coraz bardziej obcy.

Dziękuję Ci pięknie i pozdrawiam
Zofia
Oxyvia

Oxyvia

Opublikowano
Opublikowano

To może nie jest sprawa samego dobrobytu, ale raczej rozczarowania rzeczywistością, o którą walczyli i którą inaczej sobie wyobrażali. Tak mi się wydaje.
A młodzież nie widzi za bardzo sensu tzw. wyższych wartości, skoro najważniejszy na świecie jest pieniądz.

PS. Bardzo dobrze wypadłaś na wieczorze autorskim. Gratulacje!

Eliasz

Eliasz

Opublikowano
Opublikowano

wiesz, ale to nie jest tak że tylko ten fragment mi się spodobał, uważam że cały wiersz jest bardzo dobry.

wiem jak to teraz jest jak to znajomi zaczną przy całym dobrobycie jaki teraz mamy, wspominać czasy PRL-u jest bardzo dziś romantyczne, ja z tego okresu pamiętam peweksy i klocki lego i kolegi choć ja sam miałem też ale mniej. inni koledzy mieli fajne samochodziki do zabawy w piaskownicy ja też ale takiego z przyczepką to nie miałem z którego to powodu bardzo cierpiałem ale nam się powodziło i miałem wspaniałe dzieciństwo.

okay, wrócę sobie jeszcze do wiersza który wydaje mi się ciekawy i bardzo barwny, moje wiersze są bardziej monotematyczne a ten wydaje mi się być bogaty. Porównywać oczywiście nie powinno się, dodam tylko że fragment o poprawności rasowej też jest ciekawy

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/87584-kadr/
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kamil Olszówka
      Nie pozwólmy zafałszowywać historii

      Przez Kamil Olszówka · Opublikowano

      Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Tyle przecież jej zawdzięczamy, Poprzez liczne burzliwe wieki, Ostoją nam była naszej tożsamości,   W ciężkich chwilach dodawała nam otuchy, Gdy cierpiąc wciąż pod zaborami, Przodkowie nasi zachwyceni jej kartami, Wyszeptywali Bogu ciche swe modlitwy.   Gdy pod okrutną niemiecką okupacją, Czcić ojczystych dziejów zakazano, A pod strasznej śmierci groźbą, Szanse na edukację celowo przetrącono,   To właśnie nasza ojczysta historia, Kryjąc się w starych pożółkłych książkach, Do wyobraźni naszej szeptała, Rozniecając Nadzieję na zwycięstwa czas...   I zachwyceni ojczystymi dziejami, Szli w bój ciężki młodzi partyzanci, By dorównać bohaterom sławnym, Znanym z swych dziadów opowieści.   I nadludzko odważni polscy lotnicy Broniąc Londynu pod niebem Anglii, Przywodzili na myśl znane z obrazów i rycin Rozniecające wyobraźnię szarże husarii.   I na wszystkich frontach światowej wojny, Walczyli niezłomni przodkowie nasi, Przecierając bitewne swe szlaki, Zadawali ciężkie znienawidzonemu wrogowi straty.   A swym męstwem niezłomnym, Podziw całego świata budzili, Wierząc że w blasku zasłużonej chwały, Zapiszą się w naszej wdzięcznej pamięci…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Pseudohistoryków piórem niegodnym, Ni ranić Prawdy ostrzem tez kłamliwych, Wichrami pogardy miotanych.   Nie pozwólmy by z ogólnopolskich wystaw, Płynął oczerniający naszą historię przekaz, By w wielowiekowych uniwersytetów murach, Padały szkalujące Polskę słowa.   Nie pozwólmy bohaterom naszym, Przypisywać niesłusznych win, To o naszą wolność przecież walczyli, Nie szczędząc swego trudu i krwi.   Nie pozwólmy ofiar bezbronnych, Piętnem katów naznaczyć, By potomni kiedyś z nich drwili, Nie znając ich cierpień ni losów prawdziwych.   Przymusowo wcielanych do wrogich armii, Znając przeszłość przenigdy nie pozwólmy, Stawiać w jednym szeregu z zbrodniarzami, Którzy niegdyś świat w krwi topili.   Nie pozwólmy katów potomkom, Zajmować miejsca należnego ofiarom, By ulepione kłamstwa gliną Stawiali pomniki dawnym ciemiężycielom.   Bo choć ludzie nienawidzący polskości, W gąszczach kłamstw swych wszelakich, Sami gotowi się pogubić, Byle polskim bohaterom uszczknąć ich chwały,   My z ojczystej historii kart, Czynić nie pozwólmy urągowiska, By gdy oczy zamknie nam czas, I potomnym naszym drogowskazem była.   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…    Pośród rubasznych śmiechów i brzęku mamony, Ni kłamstw o naszej przeszłości szerzyć, W cieniu wielomilionowych transakcji biznesowych.   Nie pozwólmy by w niegodnej dłoni pióro, Kartek papieru bezradnie dotykając, O polskiej historii bezsilne kłamało, Nijak sprzeciwić się nie mogąc.   Nie pozwólmy by w polskich gmachach, Rozpleniły się o naszej historii kłamstwa, By przetrwały w wysokonakładowych publikacjach, Polskiej młodzieży latami mącąc w głowach…   Choć najchętniej prawdą by wzgardzili, By wyrzutów sumienia się wyzbyć, Wszyscy perfidnie chcący ją ukryć, Przed wielkimi tego świata umysłami,   Cynicznych pseudohistoryków wykrętami, Wybielaniem okrutnych zbrodniarzy, Nie zafałszują przenigdy prawdy Ci którzy by ją zamilczeć chcieli.   I nieśmiertelna prawda o Wołyniu, Przebije się pośród medialnego zgiełku, Dotrze do ludzi milionów, Mimo zafałszowań, szykan, zakazów.   Gdy haniebnych przemilczeń i półprawd, Istny sypie się grad, A skandaliczne padają wciąż słowa Milczeć nie godzi się nam.   Przeto straszliwą o Wołyniu prawdę, Nie oglądając się na cenę Odważnie wszyscy weźmy w obronę Głosząc ją z czystym sumieniem…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…  Prawdy historycznej ofiarnie brońmy, Czci i szacunku do bohaterów naszych, Przenigdy wydrzeć sobie nie pozwólmy.   Przeto strzeżmy wiernie ich pamięci, Na ich grobach składając kwiaty, Nigdy nikomu nie pozwalając ich oczernić, Na łamach książek, portali czy prasy…   Nie pozwólmy by upojony nowoczesnością świat, Zapomniał o hitlerowskich okrucieństwach i zbrodniach, By bezsprzeczna niemieckiego narodu wina, W wątpliwość była dziś poddawana.   Pamięci o zgładzonych w lesie katyńskim, Mimo wciąż żywej komunistycznej propagandy, Na całym świecie niestrudzenie brońmy, W toku burzliwych dyskusji, polemik.   O bestialsko na Wołyniu pomordowanych, Strzeżmy tej strasznej bolesnej prawdy, O tamtym krzyku ofiar bezbronnych, O niewysłowionym cierpieniu maleńkich dzieci.   Walecznych ułanów porośniętych mchem mogił,  Strzeżmy blaskiem zniczy płomieni, Pamięci o polskich partyzantach niezłomnych, Strzeżmy barwnych wierszy strofami,   Bo czasem prosty tylko wiersz, Bywa jak dzierżony pewnie oręż, Błyszczący sztylet czy obosieczny miecz, Zimny w gorącej dłoni pistolet…   Ten zaś mój skromny wiersz, Dla Historii będąc uniżonym hołdem, Zarazem drobnym sprzeciwu jest aktem, Przeciwko pladze wszelakich jej fałszerstw…                      
    • Jacek_Suchowicz
      chłonę jesień

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      ładnie   chłodne spojrzenia poranków pochmurne deszczowe dni a przecież nie raz się trafi że słońce kasztan da mi   na krzakach żółci się pigwa pod drzewem niejeden grzyb nad nami czerwień jarzębin wiatr z liśćmi rozpoczął gry ...
    • Arsis
      Erotyk

      Przez Arsis · Opublikowano

      @Somalija stałaś tam, stojąc w słońcu. a wiatr rozwiewał ci włosy. to było wtedy, kiedy o wieczorze liliowe zapalały si,e obłoki, w którymś lipcowym dniu gorącego lata, w którejś znojnej godzinie podwieczornego skwaru...
    • Alicja_Wysocka
      sennica

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Nata_Kruk

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       A ja Ciebie i Twoje komentarze :)
    • Somalija
      ***

      Przez Somalija · Opublikowano

      głody ciebie tworzą omamy lśnienia podbite hormonami  puste przebiegi  złe noce alkoholicznej zorzy    poprzez łzy  widzę niewiele  dłońmi mogą sięgnąć jedynie  już wilgotniej małej  i rozlewać zimne orgazmy    noszę smutne ciało  przeniknięte tęsknotą  z pragnienia zatracam     siebie           

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...