Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

nigdy nie


Rekomendowane odpowiedzi

Postaram sie odpowiedzieć na tyle krótko i treściwie jak tylko potrafię:-)
Pisałam, że widzę niedosłowność. Jednak dla mnie niedosłowność to tak jak dwuznaczność. Dlatego do tego wiersza pasuje mi bardziej słowo alegoria niż metafora. Metaforę naprawdę w tym przypadku zostawiłabym w spokoju:-). Niedosłowność "nigdy nie" polega na tym, że daje się on interpretować na wiele sposobów, dzięki temu JAK JEST ZAPISANY. Zwraca moją uwagę przede wszystkim brak interpunkcji i dużych liter (co już daje bardzo duże pole do popisu:-)) . Poza tym zapis strof, oddzielone,w formie krótkich wersów, dzięki braku interpunkcji można podczas interpretacji "połączyć" ze zobą- i wychodzi znowu coś nowego. Zwróćcie uwagę na to , że nawet o podmiocie nie wiele wiadomo! Nie wiadomo nawet jakiej jest płci. Przypuszczam, że każdy miał by inny pomysł na sens tego wiersza i tu tkwi również jego "niedosłowność". Moja interpretacja? Postaram się króciutko i proszę wybaczcie mi "hasłowość" ale wolę interpretować ustnie niż pisemnie, więc bedę oszczędna:

Na pierwszy rzut oka: jesień, obrazek codzienności, widzę podmiot wracający po ciężkim dniu do domu w mokry , chłodny , jesienny wieczór. Nastrój; wiadomo, nie przelewa się : jesienna handra :-). Refleksja nad codziennością, nad rutyną : "nigdy nie jest za późno" a może właśnie jedynie jest już "za późno" ( może chodzi o "jesienny" okres życia - da się jeszcze coś zmienić? Nie da się już nic zmienić... .


Pod tym wszystkim kryje się inny obrazek: relacja między dwojgiem ludzi, najprawdopodobniej kobiety i mężczyzny ( ale nie koniecznie ), napewno o podłożu emocjonalnym (bo mowa wprost o miłości). Jakiś przełomowy moment tej relacji, w którym należałoby podjąć być może jakieś decyzje. Widać : utraconą miłość a jesienny klimat jest "jesienią" tego związku. To powoduje złą , oziębłą relację , w której coraz mniej czasu na zmiany - stwierdzenie - " za późno" a może jednak " nigdy nie jest, za późno".

Takie są moje odczucia na temat tego wiersza. Ale myśle, że mimo wszystko najważniejsze jest to o czym pisałam na poczatku, nie moja interpretacja, bo w tym tkwi sens tego o czym chciałam mowić.



Zresztą.. ekspresowa interpretacja, nie jestem znawczynią literatury , proszę o łagodny wymiar kary ;-)Pozdrawiam serdecznie.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


biję wielkie brawo i uszanowanie,widzę że wniknęłaś w moją duszę bardzo ,wiersz jest bardzo osobisty i pisany pod wpływem emocji,choć podobno poetka powinna tego unikać,cieszę się że choć ty jedna zrozumiałaś o co mi tak naprawdę chodziło w tym wierszu i ujęłaś to tak że nawet ja sama bym lepiej nie potrafiła,nic dodać nic ująć.Warto było choć dla jednego takiego komentarza napisać ten wiersz,inni skreślili go na starcie za brak wyszukanych słów i metafor,ja już tak mam że piszę prosto i z serca ale jak już wyżej napisałam nic co z pozoru wydaje się proste takim nie jest w rzeczywistości,nie ma tylko rzeczy czarnych i białych są także rzeczy pośrodku.Jeszcze raz bardzo dziękuję i pozdrawiam:)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


prawidłowo odczytałaś moje intencje,na warsztacie niestety się nie znam,wersy budowałam tak by każdy mógł złożyć z nich coś dla siebie,dziękuję za wnikliwą analizę,dodajesz mi wiary w to że jednak warto pisać dla choćby jednego takiego komentarza,pozdrawiam serdecznie:)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

bezsenna81 -.... prosto i z serca , tak jak powiedziałaś. Dla mnie to wartość.

Najpiękniej jest gdy poeta zostawia czytelnikowi duży margines do interpretacji, zwłaszcza w temacie tak uniwersalnym jak uczucia, to zbliża do poezji bo musimy odnaleźć się w niej aby ją pokochać. A kiedy podaje się czytelnikowi na tacy swój przekaz no to wtedy należy zadbać o czystą, pełną czarujących metafor formę aby co innego zachwycało. Moje skromne zdanie;)

Cieszę się, że udało mi się zrozumieć twój przekaz. Również serdecznie pozdrawiam:-)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Bardzo Cię przepraszam za pomyłkę. To z powodu pewnego wydarzenia: kiedyś byłam w komisji sprawdzającej prace pisemne z przedmiotów humanistycznych na sprawdzianie kończącym gimnazjum; kilka dni żmudnej i nudnej pracy po 10-12 godzin codziennie. Nauczycieli w takich warunkach łapie głupawka ze znużenia. Co jakiś czas czytamy głośno śmieszne fragmenty wypracowań i pokładamy się ze śmiechu - inaczej nie dotrwalibyśmy do końca. W pewnym momencie ktoś przeczytał takie zdanie: "Alina w malinach była lepsza niż Balladyna". Podniósł się taki ryk, że inne sale przybiegły z ciekawości, a dyrektorka pewnego gimnazjum musiała wyjść, żeby ochłonąć, ale przez łzy nie widziała futryny drzwi i wpadła na nią. ;-DDD

A co do wiersza. Owszem, jest pewna dwuznaczność, ale niewielka.
Jest wyraźny, oczywisty obrazek, zupełnie dosłowny: Peelka jest pokłócona z kimś bliskim, ktoś ma do niej pretensje, ciąży jej sumienie, a więc nie czuje się całkiem w porządku, ale chce się pogodzić - mówi (lub raczej myśli), że na miłość nigdy nie jest za późno.
Dwuznaczność (niewielka) jest tylko w kwestiach: czy Peelka rzeczywiście wróciła do domu i grzeje ręce przy kaloryferze, bo naprawdę przemokła, a przeciąg faktycznie wieje "po kościach" - czy to wszystko są wyłącznie metafory, tworzące nastrój chłodu emocjonalnego po kłótni? (ale w żadnym razie nie alegorie - nie ma tam żadnej alegorii!); czy jesień jest rzeczywiście tłem wydarzenia, czy też to wyłącznie metafora schyłku miłości? Owszem, te sprawy są dwuznaczne, ale nie ma to znaczenia dla zasadniczej treści wiersza, jaką jest nastrój Peelki po kłótni. Można sobie interpretować, że przemoknięcie i zmarznięcie Peelki jest rzeczywiste (obok wychłodzenia emocjonalnego), a można uznać, że nie. I to jest całe "pole dowolności interpretacji" dla czytelnika.

Zresztą ja nie twierdzę, że wiersz jest zły. Nie. Jest nastrojowy, owszem. Tylko może lepiej byłoby, gdyby nie był aż tak oczywisty w wymowie.
Z drugiej strony, szczerze mówiąc, wolę wiersze oczywiste (byle przynajmniej nastrojowe), niż takie, których w ogóle nie da się zrozumieć z powodu pogoni za oryginalnością i modą.

Pozdrawiam serdecznie zarówno Autorkę wiersza, jak Alinę Namalinach.
Oxy.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


zgadzam się z tobą,ja ciągle się jeszcze uczę a że jestem całkowitym samoukiem to trochę czasu mi to na pewno zajmie ale tak naprawdę to nikt w poezji nie jest doskonały bo inaczej już dawno by ona wygasła,każdy przekaz znajdzie dla siebie odbiorcę bo każdy z nas jest inny więc ja postawiłam nie na warsztat bo nie mam się gdzie go nauczyć ale na to by moje wiersze miały wnętrze i duszę,zobaczymy jak dalej się to będzie toczyć,pozdrawiam serdecznie:)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Myślę, że takie forum jak to służy właśnie doskonaleniu warsztatu. Ja tutaj wiele się nauczyłam.
Jeśli chodzi o poetów, wszyscy są samoukami, bo nie ma szkół poetyckich. Uczymy się warsztatu jedni od drugich. Dlatego dla mnie wszelkie uwagi i rady innych piszących osób są bardzo cenne. Nawet, jeśli się z nimi nie zgadzam - cudze spojrzenie zawsze otwiera przede mną jakiś nowy horyzont, a przynajmniej nowy odcień mojego własnego wiersza - nowy odcień samoświadomości.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Myślę, że takie forum jak to służy właśnie doskonaleniu warsztatu. Ja tutaj wiele się nauczyłam.
Jeśli chodzi o poetów, wszyscy są samoukami, bo nie ma szkół poetyckich. Uczymy się warsztatu jedni od drugich. Dlatego dla mnie wszelkie uwagi i rady innych piszących osób są bardzo cenne. Nawet, jeśli się z nimi nie zgadzam - cudze spojrzenie zawsze otwiera przede mną jakiś nowy horyzont, a przynajmniej nowy odcień mojego własnego wiersza - nowy odcień samoświadomości.
to prawda,jestem krótko na forum ale zrobiłam ogromny krok dzięki forumowiczom choć może jeszcze tego nie widać,dużo już zrozumiałam i wiele się nauczyłam,dziękuję wszystkim za komentarze:)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Rzeczywiście zabawna ta historia z Aliną w malinach:-D. Ja się oczywiście nie gniewam, tyle sens mnie właśnie w oczy kół boleśnie, wolę więc Alinę na malinach:-). A co do interpretacji, dziękuję, że napisalaś swoją, bo ja to zawsze przekombinuję a potem muszą to prostować Ci, którzy mają większą wiedzę w jej prowadzeniu. To dla mnie jak taki klapsik na otrzeźwienie, aby myśleć głową a nie sercem:-)Jednak odczucia swoje zmienić trudno, tak czuję ten wiersz jak napisałam:-). Tak napisałam jak czuję:-D. Pozdrawiam gorąco:-D

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • A wołanie tłumu, gdy trwogi miały swój ton, Ja-przezroczysta, próżna, jak papierowy tron, co wiatr niesie w dal. Miała, straciła, w płaczu nadziei obłed, Bluźni ciernie, róży płatki obłędne, krwią zraniona w duszy.   Urodziwa, lecząca woda, w jej lustrze odbicie czyste, Głosem spłoszyła, na wierzbie z głową wciąż wpatrzoną. Żywicą krwawi, lecz pnie się ku niebu, kwitnie w ciszy, Choć gwiazd nie dotknie, wciąż wyżej rośnie, ponad czas, ponad świat.   Korzenie nieszczęścia, płytkie, lecz silne jak kłącza tej wierzy, Wśród wierzby rozwiewają smutek, jak jej łzy, jak jej śpiew, na szkle rysa Wciąż się pnie, choć łamie ją wiatr, choć z serca wycieka żywica, Nie dotknie gwiazd, lecz w swym wzroście nie ustanie, płacząca ta wierzba.     A cry of the crowd, when dread took its tone, I-transparent, hollow, like a paper throne, Carried by winds to the faraway vale. She had it, she lost it, in hope’s wailing spell, Cursing the thorns, the rose’s bewitched veil, Bloodied in soul, in her anguish frail.   Graceful, healing water, her mirror’s clear gleam, Her voice once startled, on the willow’s dream. Bleeding with resin, yet climbing the skies, Blooming in silence, though stars she won’t prize, She reaches still higher, beyond worlds, beyond time.   Roots of misfortune, shallow yet strong, Entwined like the willow’s mournful song. Her sorrow’s dispersed, as her tears softly chime, A crack in the glass, a fracture in rhyme. Though broken by winds, her heart leaks resin, Yet the weeping willow will rise, ever driven.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      W każdym razie, w wierszach ty To zawsze podmiot liryczny.pzdr  
    • Jestem taki opiekuńczy i zrozumieć wszystkich mogę cierpliwości mam tak wiele wskażę innym prostą drogę jestem miły i uczynny kocham dzieci i zwierzęta nie brak mi inteligencji kto mnie spotka zapamięta jestem piękny ponad miarę włosy lśnią na mojej głowie zęby białe jak perełki ciała piękna nie wypowiem i tak dziwię się tym ludziom każdy gardzi poniewiera że nie lubią mnie a przecież jestem skromny jak cholera  
    • Dlaczego serce moje Do Ciebie śpiewa Bez wzajemności   Dlaczego szarpie Twej bliskości brak Tak długi już czas   Dlaczego lustrzanie Nie dzieje się nic Na drugim końcu nici   Dlaczego kielich miłości Solą łez smakuje Tęsknoty niespełnionej   Dlaczego nadzieja  Umrzeć nie chce W obliczu codzienności   Co tak naprawdę  Przędzie między nami los Pod osłoną rzeczywistości
    • @Kamil Polowczyk, moja krytyka wiersza "Do Narodu" za zbyt egzaltowany styl wynika z tego, że jest to najwyraźniej odezwa. W wypadku twojego wiersza "Walka", który, na moje oko, mówi o twoich przeżyciach duchowych, mój stosunek do egzaltowanego stylu jest już inny.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...