Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Wyjrzałam za okno, spostrzegłam baraszkujące wysoko na gałęzi drzewa dwa wróble, których upierzenie wydało mi się takie pstrokate i barwne, a same ptaki pozbawione wszelkich kompleksów i zahamowań w dążeniu do samorealizacji.
Popatrzyłam na swoją zabrudzoną kremem nawilżającym rękę, której skóra popękana od mrozu szczypała mnie niemiłosiernie. Koncentracja - zakłócana przez uczucie fizyczne - nie pozwalała mi na oddanie się przyjemnej i błogiej chwili rejestracji świata zewnętrznego jako nierozerwalnej i pięknej całości. Mój umysł skupiał się na minimalnych błędach, minimalnych w odniesieniu do rozpiętości wszechświata.
Uchyliłam okno i wtem doszła mnie cudowna woń, zapach wolności, ulatniający się z zimnego i przenikającego moje nozdrza powietrza. Jakież to uczucie, kiedy ogarnia mnie widna nieskończoność, której kresu nie sposób zbadać ani nawet określić. Czyste życie wiało przez okno, wpadając do pokoju i zamieniając moje wydychane powietrze w krystaliczną parę, która w swojej zmienności przypominała mi proces hartowania się człowieczeństwa - od malutkich
kroczków do wyniosłych, transcendentnych idei, od szukania szczęścia w pojedynczych przedmiotach do pojmowania go pełnością bytu, każdym zakamarkiem ciała i strefy psychologicznej.
Moją uwagę przyciągnął człowiek idący swawolnie ulicą, wymachujący w geście jakiegoś prywatnego tryumfu rękami i przeskakujący z jednej nogi na drugą w sposób, jaki bawią się dzieci wieku przedszkolnego i wczesnoszkolnego. Fantazja przywiała mi wizje małej dziewczynki skaczącej wraz z przyjaciółmi na osiedlowym podwórku w czasie, gdy słońce chowa się pomału za horyzont, a cienie wydaja się żyć własnym, niezależnym od ich posiadaczy, życiem. Sukienka dzierlatki faluje delikatnie na wietrze, a mijający ją chłopcy muskają lekko spoconych jej ud; ona nie robi z tego jednak afery, nie karci ich, wręcz przeciwnie, subtelnie na ten dotyk przyzwala, bo sprawia jej niemałą radość, czuje się przez to wartościowa, niejako dojrzała, widzi, jak jej marzenia przenikają do rzeczywistości.
Człowiek, którego zobaczyłam na ulicy, idzie nią dalej, w oddali stąpa krokami o tej samej charakterystyce, ale wydaje mi się sztuczny, wycięty z mojej prywatnej szklarni, taki odległy, metafizyczny, pozbawiony uczuć; widzę w nim jedynie to, czym jest, suche fakty - skóra i kości.
Zamknęłam okno, gdyż zimno zaczęło wdzierać się pod mój grupy sweter i koc, którym jestem przykryta, prezent od dziadków, wspaniały gest, jest dla mnie symbolem ich miłości do mnie i tego, że otaczają mnie opieką i wsparciem niezależnie od sytuacji. Spoglądam w sufit i zdaję sobie sprawę - po raz pierwszy tak mocno i obrazoburczo - że życie jest piękne. Jakże wiele możliwości kryje się za zwykłym stąpaniem po ziemi, robieniem małych, większych kroczków. Iloma różnorodnymi chwilami można się delektować, jakże nieskończona liczba przyjemności chowa się pod postacią jednego niewinnego człowieka, jak dużo jest pomysłów, sposobów na zagospodarowanie tego samego, tyle samo trwającego czasu. Do pełni satysfakcji wystarczy wyjść z domu, otworzyć drzwiczki i wybiec w gąszcz możliwości, które same przykryją nas swoją otoczką formy, dla nas zostawiając połać treści.
Spoglądam w dół, spoglądam i widzę metalowe obręcze, materiałowe oparcia pod łokcie, rdzewiejące już szprychy; słyszę skrzypiące metalowe części konstrukcji, delikatny pisk startych opon i chrzęst usztywniacza, który dotykam opuszkami palców i stopniowo, coraz mocniej wbijam w niego moje pięć brudnych paznokci, wydając tym dźwięk podobny do skrobania po tablicy. Patrzę na swoją jedyną rękę i jedyne, co widzę to popękaną skórę barwy czerwonawej. Pragnę zagłuszyć ból i przypomnieć sobie życia piękne chwile, ale jedyne, co czuję to łzę spływającą po spalonej, niegdyś delikatnej, twarzy. Moja ułomność nie daje mi spać, nie mogę zobojętnić się na życia trudy, przyjmować kolejną porażkę wymierzoną wprost w moje niewinne serce. Dlaczego, pytam, dlaczego? Leczy nie słyszę odpowiedzi i nigdy jej nie usłyszę, nie będę wolna, nie będę jednością z samą sobą.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • I.  Dobrze, że mogę kochać  bez rekomendacji –  jak się kocha  rysę na szkle,  bo przypomina twarz.  Ty możesz  nie wiedzieć.  Możesz spać spokojnie  w świetle,  którego się nie domagam.  Nie pytam.  Nie proszę o   wyjaśnień –  wiem, że tłumaczą się  z miłości  ci, którzy przestali kochać.  Czasem piszę  do ciebie  wiersze, których nie kończę,  bo koniec  to już nie o tobie. II.  A potem wracasz –  nie słowem, nie gestem –  ale oddechem,  który zostaje  na szklance po herbacie.  Nie wiem,  czy to znów miłość,  czy tylko echo  w miejscu,  gdzie milczenie  nauczyło się twojego głosu.  Znów czytam  to, co nie zostało zapisane.  Znów jestem  tym, który nie potrafi  zrezygnować,  choć już dawno  zrezygnowano z niego.
    • miłość nie jest łatwa ma ostre zakręty pazur pokazuje   miłość nie  tylko słodka bywa że goryczą częstuje   miłość nie jest prosta ma plus ma minus taka bywa   miłość to nie tylko miłe ma chwile chore potrafi ukłuć   robi to tłumacząc się że to wszystko  w ramach się mieści   bo miłość to miłość kto się jej nauczy ten ją zrozumie    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - mówi się trudno - za czytanie dziękuje -  Witam - dziękuje serdecznie że byłeś -                                                                          Pzdr.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witaj - czysta prawda w twym komentarzu - dziękuje -                                                                                                    Pzdr. Witam -  miło że fajnie - dzięki -                                                               Pzdr.
    • Chcę odkryć tajemnice twojego serca Ile miłości kryje się w twoim sercu Czy mogę zanurzyć się w twoim uczuciu Zabierz mnie do czerwieni serca i intensywnych róż Niech ten kolor wypełni nasze bycie Niech wieczór, w którym się spotkaliśmy, stanie się magiczny Poczujmy nieodkryte uczucie Emocje przekształcą się w życie, a my napiszemy jego historię Zobacz, w naszym wnętrzu są nasze odcienie czerwieni O, życie, daj nam energię i zdrowie dla naszej miłości Z głębi serca zrodziło się uczucie i nowe istnienie Teraz jesteś Ty i Ja kocham Cię                                                                                                                                 Lovej. 2025-07-25                      Inspiracje . Zakochanie .
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...