bez tytułu

[Syntia_Maxnatura]

Szare pierzynki
leniwie rozchodzą się po niebie
ukazując sedno błękitu
Nadzieja.
Słońce w pośpiechu
wlewa się do miasta rozpusty, uliczek
obnażając piękno i brzydotę
Nałóg.
Samotne drzewa
wyciągają smukłe ramiona do światła
żebrząc o każdy jego dotyk
Odrzucenie.
Ohydne poczwarki
ukrywają szpetotę w bezpiecznych schronach
by niebawem olśnić suknią imago
Odrodzenie.
Niespokojna dusza
może umierać na bardzo wiele sposobów
sztuką jednak będzie życie
Wyzwanie.

[Joanna G rabowska]

Trzeba się naprawdę dobrze wczuć w klimat twojego wiersza.Odwołując się do przyrody wplotłaś w to dzieło wartości egzystencjalne.Całość ma kształt i sens.Jeśli się mogę doczepić to jedynie do przedostatniego wersu lepiej mi by jakoś brzmiało..." Sztuką życia pozostaje jednak życie..." Pozdrawiam.

[Joanna G rabowska]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ps. Mała poprawka.