Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Parawan

aluna
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

aluna

aluna

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Za parawanem skryłam
swoje łzy i żale.
Nie wstydzę się wcale
tego co przeżyłam.

Kryję łzy w mrozie,
kto pozna płacz i lęk?
To pod wozem.
Co dobre to sen.

Popłynę z zimnym wiatrem
choćby na koniec świata,
byleby za dobrem
i bez cięgów bata.

Poprawiony

Za parawanem skryłam
swoje łzy,żale.
Nie wstydzę się
tego co przeżyłam.
Kryję łzy w mrozie
kto pozna płacz,lęk
pod wozem zostaje.
Co dobre to sen.
Popłynę z zimnym wiatrem
choćby na koniec świata,
byleby dobrze było
i bez cięgów losu.

aluna

aluna

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Dziękuje Bernadetto1 za konkretny komentarz !
Tak mi te rymy wlazły ...piernik wie skąd .Często łapie się na tym , ze napisałam cosik a tam rymy-i wtedy nie wiem ,czy pójść za rymem czy zmienić ?Postaram się go przefastrygować,a może go usunę?!
Pozdrawiam serdecznie!

Baba_Izba

Baba_Izba

Opublikowano
Opublikowano

Pozwoliłam sobie troszkę poprzestawiać Twoje słowa,
mam nadzieję, że nie weźmiesz mi tego za złe:

"za parawanem skryłam
bezsilną żałość skargi
przed światem
w poduszce chowam strach

nie wstydzę się płaczu
ale we śnie łzy na mrozie
mogą zbudzić gradem
raz uśpiony lęk

polecę z północnym wiatrem
nawet pod wozem
byleby
woźnica złamał bat"

Wydaje mi się, że to oddaje sens tego - co chciałaś powiedzieć,
ale nie wiem na pewno.
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Arsis
      Faeries...

      Przez Arsis · Opublikowano

      Kocham. Tak, to prawda. Tak mi jakoś. I tak jakoś za oknami tęsknie wieje wiatr. Nie ma cię.   Jesteś?   Spójrz, właśnie podążam ścieżkami myśli, idąc wolno, jakby aleją w parku pewnej przeszłej jesieni.   Wiatr jest wokół, ten szum, co wnika w czaszkę. Ten chorobliwy przesyt nicości, której zimne dłonie obejmują moją twarz.   Przytulam się do niczego.   Lecz, kiedy śnię…   Wiesz, tutaj jest wieczna wiosna. I maj. Ten maj jedyny. Ten maj, który wciąż pachnie zielenią liści i traw po niedawnym deszczu. Ten maj mój jedyny… I te pyłki przelatujące wokół. Przede mną. Wszędzie…   Byłaś tu. Pamiętam.   Stałaś w cieniu tego rozłożystego drzewa. (Chyba dębu. Nie pamiętam) Obejmował cię ramionami. Zamarłem, kiedy wstrząsnęła mną zazdrość. I takie ukłucie w sercu przeszło na wskroś. Przeszedł przez całe ciało prąd niepewności i trwogi.   Zacisnąłem mocno powieki…   Otworzyłem powoli.   Byłaś tam. I byłaś w wirującej aureoli białych dmuchawców. Dostępowałem wniebowstąpienia unoszony w przestwór przesyconego wonią kwiatów powietrza.   Byłaś tam, stojąc do mnie twarzą i w zamyśleniu. Tęsknie przekrzywiając głowę, jakby w oczekiwaniu na pocałunek.   Twoje włosy czarne poplątał wiatr.   Zasłonił oczy.   Odgarnęłaś je nieśpiesznie dłonią.   Te kosmyki niesforne…   I wtedy spojrzałaś na mnie. W twoich oczach szły polami poranne mgły a drobne kropelki osiadały źdźbła, płatki kwiatów, pajęczynę drżącą, subtelną… Srebrny naszyjnik z kryształowych korali…   I dostrzegłem twój uśmiech lekki, prawie niezauważalny.   A jednak tam był! Twój uśmiech…   Żwirową alejką biegły dzieci.   Ich wesoły krzyk, ich świergot. Ich trzepot maleńkich rączek, jakby skrzydełek maleńkich motyli.   Pełno ich tu było. Wszędzie…   Otaczały nas coraz bardziej. I bardziej.   Nie. To nie były dzieci. To były owady, tylko podobne na pierwszy rzut oka do ludzkich istot. Otaczały nas w coraz bardziej szalonym locie z cichym furczeniem przezroczystych skrzydeł.   Faeries… Skrzydlate istoty. Wróżki tajemne.   Drgnęłaś, szybując lekko w powietrzu. Zbliżaliśmy się do siebie. I mimo że było pomiędzy nami jeszcze mnóstwo przestrzeni, to byliśmy już na wyciągnięcie ręki.   Na grubość kartki papieru, źdźbła trawy. Na dotyk...   I byliśmy już. W sobie.   Z ust twoich spijałem chciwie nektar słodyczy, który błyszczał i olśniewał do nieskończoności żaru. Aż do zagubienia…   Tak. Jesteśmy zagubieni.   Próbujemy uciekać, lecz te ucieczki kończą się zazwyczaj w tym samym miejscu oczekiwania.   Ono wraca jak bumerang. W każdym momencie. w każdej chwili zamyślenia…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-11-28)    
    • Rafael Marius
      Nieweksel pt. Ukołysz

      Przez Rafael Marius · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Czyli szaleństwo zakupów zdaje się?
    • Rafael Marius
      Piękność

      Przez Rafael Marius · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      To miło. Ja Ciebie też.   Ale najbardziej to chyba wnusię lubisz?
    • violetta
      Kiedy zapada noc…

      Przez violetta · Opublikowano

      Taka noc to sprzyja przytuleniom:) skojarzyło mi się z drewnianą chatą:)
    • Migrena
      Maskarada Drapieżników

      Przez Migrena · Opublikowano

      @KOBIETA     W Twojej ciszy       w Twojej ciszy odnajduję siebie  jakby noc odgarniała włosy ze światła a między nami drżał ten sam ukryty oddech   Twoje słowa spływają po mnie jak ciepła mgła nad miasto i nagle ciemnosć przestaje być ciemna bo niesiesz w niej blask ktorym mnie dotykasz       słodkiej Dominice :)  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...