Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

a ja nie umiem...

janusz_pyzinski
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

magda

magda

Opublikowano
Opublikowano

Witam.

Za gęsto, za. Sama lubiłam popełniać takie sploty ciasno tkane, ale ten, Panie Januszu, ciężko się czyta. A jak się już dobrnie do puenty, pozostaje w głowie wyliczanka pourywanych obrazów bez klamry, która by je jakoś trzymała razem, albo usprawiedliwiła, że się nie trzymają.

Pozjadane literki nasuwają na myśl, że autorowi też trudno się brnęło i chciał jak najszybciej skończyć wklepywanie. A jakby tak okroić do dwóch, trzech myśli, poddać puentę odrobinie kaligrafii..?

Pozdrawiam,
m.

Agata_Lebek

Agata_Lebek

Opublikowano
Opublikowano

Poprzedni był o Niebo lepszy, ale tu masz dużo materiału żeby skroić następny dobry wiersz.
Widać, że wkładasz dużo emocji w to co robisz. Wielka wyobraźnia, bogate słownictwo.
Nie poprzestawaj na jednym temacie, spróbuj nabrać więcej dystansu, popatrz na wiersz jakby nie był Twój i popraw.
Biała chałupka schowana pośród malw ? To brzmi bardzo zachęcająco ;)) Czuję się zaproszona na grzane wino ;) Pozdrawiam z pluskiem.

  • 2 lata później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Piotr Samborski
      Zaświeci !

      Przez Piotr Samborski · Opublikowano

      Dawniej każdy poranek pachniał złotem. Słońce wschodziło nad wzgórzami i bez słowa kładło na dachach ciepło, które otulało serca jeszcze przed pierwszą kawą. Ale od jakiegoś czasu coś się zmieniło. Niektórzy mówili, że światło stało się zbyt białe, inni że zbyt blade. Starzy ludzie w wioskach patrzyli na nie z lękiem, dzieci – z obojętnością. A ono wciąż tam było. Na niebie. Zawsze na niebie. I właśnie to było najbardziej niepokojące. „Nie czuć go” – mówiła codziennie staruszka Maja, siadając na swojej drewnianej ławce. „Kiedyś czułam, jak przechodzi przez skórę i dociera do duszy. A teraz… tylko patrzę, ale nie widzę.” Ludzie zaczęli snuć domysły. Czy to przez dymy, które wznosiły się z fabryk po drugiej stronie wzgórz? Czy może przez coś bardziej niewidzialnego? Przez rzeczy, których nie da się zmierzyć – jak strach, obojętność, rozpad miłości? Niektórzy szeptali, że prawdziwe słońce już dawno zgasło. Że to, które świeci teraz, to tylko replika – sztuczna kula światła stworzona przez tych, którzy chcieli kontrolować nie tylko czas, ale i nasze nastroje. „Zamienili nam światło serca na światło technologii” – pisał ktoś na ścianie opuszczonej stacji meteorologicznej. Ale pewnego dnia przyszedł chłopiec. Miał na imię Elian. Pojawił się znikąd, w butach z błota i z patykiem zamiast laski. Nie zadawał pytań. Siadał pod drzewami i mówił do liści, do wiatru, do kamieni. Ludzie uznali go za dziwaka, ale dzieci zaczęły go słuchać. A potem coś się wydarzyło. Pewnego ranka, kiedy Elian stał na wzgórzu, zamknął oczy i rozłożył ramiona. Słońce – blade i nieruchome – zaczęło wypełniać się ciepłem. Powoli, bardzo powoli, niebo poruszyło się z westchnieniem. Jakby przypomniało sobie, że kiedyś umiało kochać. W ciągu kilku dni ludzie zauważyli zmianę. Ptaki zaczęły śpiewać wcześniej, a cienie drzew znowu stały się miękkie. Staruszka Maja płakała z radości: „To ono. Prawdziwe. Wróciło.” Ale Elian powiedział tylko: – Ono nigdy nie zgasło. To my przestaliśmy świecić od środka.  
    • Waldemar_Talar_Talar
      Może usłyszy i powie tak

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @Rafael Marius - dzięki - 
    • Waldemar_Talar_Talar
      Sen o śmierci

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @Rafael Marius - dzięki -
    • Poezja to życie
      Droga

      Przez Poezja to życie · Opublikowano

      Parę słów  Na pożegnanie    A tęsknota  Głęboko w sercu    Bo przecież  Nikt tak do końca    Swojej drogi  Naprawdę nie zna     
    • Alicja_Wysocka
      anyżowo

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @MIROSŁAW C. Jeszcze o splątaniu kwantowym znalazłam takie wiadomości: Splątanie to zaburzenie świadomości, w którym pacjent wydaje się w pełni wybudzony, przytomny, ale jego myślenie i działania są niezborne i chaotyczne. Osoba w stanie splątania może mówić bez sensu i zachowywać się w sposób nieadekwatny i dziwaczny.   No i to jest wreszcie wyjaśnienie i usprawiedliwienie na takie pisanie, mam nadzieję, że zostanę rozgrzeszona :) Proszę mi nie dokuczać, bo jestem pacjentką :P   @Rafael Marius, @Roma, wszystkim serdecznie dziękuję :)  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...