Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

rozterki

bezsenna81
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

bezsenna81

bezsenna81

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

mróz
grzeje ręce
kładę na kaloryfer
przemokłe myśli
od twoich pretensji
nie domykają drzwi
sumienie
ciągnie po kościach
dreszcz przebiega
ciało poci się
skroń
marszczy myśl
kapie łzą
wybija serce
nie chciany rytm
otwarte

na miłość

nigdy nie jest

za późno

bezsenna81

bezsenna81

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


miało być "mróz grzeje dłonie" ale ze słowa mróz zrezygnowałam,nie wiem czy była to właściwa decyzja,może pocięte ale nie bez sensu, mam nadzieję,poczekam na inne opinie,dziękuję za wgląd,pozdrawiam serdecznie:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Upiorny Twist w piwnicy

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97   różę trzymałbym w zębach :)
    • Berenika97
      Jesień która słucha szeptów

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena Stworzyłeś znowu coś niezwykłego – tekst, który oddycha melancholią, ale nie jest przytłaczający. Przeciwnie – ma w sobie dziwną, gorzką mądrość. Pewne obrazy bardzo mnie poruszyły: "Liście spadają nie dlatego, że wiatr, ale że już nie mają komu świecić" – to zdanie ma w sobie taką delikatną prawdę o tym, jak wiele rzeczy kończy się nie przez zewnętrzną siłę, ale przez wewnętrzne wyczerpanie sensu, "Ziemia oddycha przez wosk" – metafora cmentarza jako żywego organizmu pamięci jest przepiękna i niepokojąca zarazem. A to zakończenie – "wszystko, co kochamy, musi najpierw zardzewieć w świetle, żeby błyszczeć w pamięci" – to jest sedno jesieni jako stanu duszy, nie tylko pory roku. Gęstość metafor tworzy atmosferę przesycenia, jakby jesień faktycznie była zbyt bogata w znaczenia. To piękny wiersz!  
    • Berenika97
      wciąż jestem

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Wiesław J.K.Bardzo dziękuję! 
    • Berenika97
      Upiorny Twist w piwnicy

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ciekawa jestem, jak byś w tańcu poradził sobie z różą? :)))) Pozdrawiam. 
    • Simon Tracy
      Noc pożegnania

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @Wiesław J.K. Wedle mitologii lovecraftowskiej ghoule żyją w podziemiach cmentarzy na granicy naszego świata a krainy snu Sola-Nyl. Są dawnymi ludźmi, którzy na własne życzenie pragnęli stać się ghoulami by zyskać nieśmiertelność.  Żywią się ciałami z cmentarzy ale czasami gdy są mocno wygłodniałe nie pogardzą też świeżą zdobyczą. Nie naruszają jednak zbyt często granicy naszego świata. A do krainy snów nie mogą wejść ze względu na to że są nieczyste i przebiegłe. Są bardzo inteligentne i przebiegłe. Kolekcjonują ludzkie kości i czaszki by wykorzystywać je do magicznych i nekromanckich rytuałów. Czcą świętą Yibb-Tsll - przedwieczną boginię mądrości i Mordiggiana czyli śmierć.  Dusze ludzi odchodzą na wieczność do Krainy Snu.  Do białego miasta portowego cudownego Celephais gdzie żyją po wieczność w dostatku i szczęściu i nie muszą już dbać o cokolwiek.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...