Zgłoś

@Somalija Świetne  zestawienie "języka odwagi" z "językiem ciała" - pokazuje różne warstwy komunikacji, różne sposoby mówienia o pragnieniu. Obraz "draśniętej nadtopionej duszy" to bardzo piękna metafora - można sobie dopowiadać, czy to jest coś jednocześnie zranionego i rozpalonego, kruchego i intensywnego.

@Tomasz Goraj a i tak myślę jeszcze, że  nawet najmilsza buźka stanie się gębowata, jak bedzie klamać

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Może wciąż krążysz nocą – jak dym nad miastem, gdy wszyscy śpią, nikt nie słyszy – i znikasz. Byłaś marzeniem tysięcy, hasłem na murach, które zmywał deszcz , obietnicą na wiecach. Czas cię przykrył, został tylko szelest starych flag. Wzięli cię za towar, zakuli w paragrafach, a ty jak wiatr przez kraty uciekłaś w świat, niewpisana w formularze. Czy teraz mieszkasz w ekranach, w lajkach, komentarzach, algorytmie? Czy jesteś odbiciem naszych cyfrowych cieni? Gdzie można cię odnaleźć?  

@Toyer Sieć nie zna przemijania, tylko zapis danych, lecz człowiek – to uczucia, tęsknota, brak granic. Trwamy nie w hasłach, nie w długich wątkach, lecz w ciszy serc, w pamięci, być może i w snach potomka.

@andrew Napisałeś wiersz o przemijaniu i utracie. Metafora ptaka, który "odfrunął na inną gałąź" jest bardzo obrazowa i trafnie oddaje naturalność odejścia, choć bolesną dla tego, kto zostaje. Jest w tym wierszu akceptacja tego, że "nic nie trwa wiecznie", ale też tęsknota. Wiersz bez patosu, za to ze smutkiem i nostalgią. Bardzo mi się podoba.