Pomiędzy drzewem a sercem

[Claudia Valo]

Poszargane, słabe i obwiędłe.
Drzewo samotne tkwiące tam gdzie nic się nie zmienia,
Tam gdzie koniec jest celem.
Jego klepsydra czasu bez dna, żegna coraz więcej ziaren.
Drzewo bez złudzeń tkwi w miejscu narodzenia
I czeka, i czeka z nadzieją na zmianę.
Czasem zapomina, kołysze się z nurtem wiatru,
Czasem nabiera zieleni, jakby żywiąc nadzieję
I znowu ją traci, suchymi pędami głaskając przestworza.
Gdy gałęzie pod ciężarem plonu gną się,
Jest celem zbieraczy.
Czuje radość, dzieląc się tym co ma,
Jednak to nie trwa długo.
Motyle zginą, ptaki odlecą, a inni pójdą zapominając.
Wtedy drzewo zaczyna pamiętać, że nic się nie zmienia.
Tkwi w miejscu, zaczyna rozumieć brak nadziei
I czeka by zginąć...jak ty, jak ja.