Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

powrót

Konrad Ciok
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Konrad Ciok

Konrad Ciok

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Szemrana ulica, chodnik
zawalony gratami nędznych rzeźbiarzy.
Przysypiamy na dworcu, z którego
wykopano dwunastolatków.

Świt drąży noc jak przebiśnieg
tnący zsiadłe mleko zimy.
Kawa, jakiś odjazd. Cienie łuszczą się
jak martwa skóra. Siedzimy,

nawijamy na lśniącą szpulę języka:
zalew, brat, długa długa podróż do,
stare rowery i przesiadka na ponton.

Niektóre słowa nadal zbyt ostre,
by je przepchnąć przez gardło.

Ten, co miał nas wyjebać
okazał się tylko strachem. Pamiętam,
kiedyś przy tej studni
cioteczna siostra chwaliła mi się
ledwo co zasianymi piersiami.

Tłumy przynależnych dogasają
pod domem kultury. W poniedziałek
wrzody ciał rozpryskują się na chodniku.
Ciągle ranek. Mówisz, że

to trwa już zbyt długo.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Poezja to życie
      Taki niedosyt

      Przez Poezja to życie · Opublikowano

      Sny i wspomnienia  Zostawiają nas    Z niedosytem w sercu   Tak jak marzenia  O lepszym świecie    W którym nie dane Nam było żyć    I zostanie z nas  Tylko proch    A wieczność już czeka...
    • Migrena
      Olena

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97 Bereniko. Wiersz porusza swoją obrazowością i ciszą, która rozbrzmiewa pomiędzy wersami.Jest tu i ból, i pytanie o sens, podane bez patosu. To jego wielka siła. Świetna poezja !
    • Migrena
      Lato mnie pochłania

      Przez Migrena · Opublikowano

      Słońce liże mnie językiem złotego żaru, co zna imiona liści i splata je w zaklęcia wiatru. Ciężar minionych dni, wtopiony w skórę, rozpuszcza się w tym oddechu. A ona - o kasztanowych włosach, które wiatr splata z cieniem drzew, warkoczami światła - ta, co kiedyś dotknęła mojej dłoni pod tym samym słońcem, budząc we mnie echo jej ciepła. Niebieskie spojrzenie odbite w strumieniu, co niesie w sobie niebo. Może jest tu, w smaku powietrza, w ciepłej skórze dnia - ta, której brak rani jak cień bez źródła, lecz wypełnia pustkę pieśnią wspomnień. Każdy podmuch pachnie jej jasną twarzą, każdy cień zdaje się jej dłonią. A ja - tylko nutą w tej pieśni, którą ona niesie, nawet jeśli jej nie widzę. Leżę na wznak wśród traw, szepczących o mnie - zbłąkanym owadzie, co zapomniał pieśni życia, lecz teraz uczy się nowej, już nie przeciwko sobie. Chmury, nieba karawana, przeżuwają czas nad moją głową, a ja rozpływam się w zielonej skali lata - ciało staje się nutą, ptaki melodią, wiatr dyrygentem z batutą z brzozowego tchnienia. Strumień, szept mokrych kamieni, obmywa moje kostki, jakby chciał mnie wyryć w pamięci skał - milczących strażników legend, których tylko czapla opowiada, jednym spojrzeniem w głąb świata. Lato nie jest porą roku - to bóg o oddechu zwierzęcia, co wślizguje się pod skórę, zamienia kości w korzenie, myśli w pędy dzikiej mięty, pragnienia w pióra jaskółki. Świt rodzi mnie na nowo, zmierzch tuli fioletową łapą księżyca, zawieszonego między brzozami jak oko snu, czuwające nad rytmem kory i gwiazd. Na wsi czas chodzi boso, stopy ma mokre od rosy koniczyny, patrzy jak wilk - głęboko, bez słów. Pod tym spojrzeniem staję się przezroczysty, jak cień liścia na płótnie nieba, jak sen rośliny o człowieku, który raz w życiu był szczęśliwy i nie szukał powodu, bo szczęście było oddechem lata, a ten oddech niósł obietnicę wiecznych powrotów i głębokiej ciszy.    
    • JWF
      Olena

      Przez JWF · Opublikowano

      Piękny i smutny.
    • JWF
      maxi mini A-Z

      Przez JWF · Opublikowano

      Galeria tych person nie zna litości - jeden emanuje erzacem, drugi frontalnie fabrykuje, trzeci gnębi gigabajtowymi gestami, czwarty hamuje harmonię. Razem tworzą szklaną mozaikę Internetu, kolorowe zwierciadło a może kalejdoskop, w którym odbijają się nie twarze, lecz awatary. Czekam na kolejne literki :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...