Ostatni Świt

[Damian Augustowski]

Spłynął po twarzy, dotarł do nóg
Wydarł się z serca, porzucił go Bóg
Przeżarł mi ciało, nasycił duszę
Szepcze do ucha, morduje otuchę.

Ucieka przed światłem, choć go przebija
Nie czuje strachu, bo drzemie w nim siła
Choć wraca wciąż do mnie, milczący i w nocy
Ja się nie lękam, oczekuję pomocy.

Na nic mi wzrok, ni mowa i słuch
On bezszelestnie przychodzi jak duch
Osiada na sercu kojąc mój ból.

Wypluwam więc słowa na kartkę papieru
Kryjąc w nich smutek, co zdławiłby wielu
Nie znałbym czasu, gdyby nie odszedł
Gdy wstaje słońce, by wrócić wraz z mrokiem

Błędnie na świt zawodzę wzrokiem
Skończyłem już szukać...miłości
Bo ból co od śmierci jest gorszy
To życie w samotności.

Niech grają, więc skrzypce i dmą w fanfary
By ukryć smutek trzeba ofiary
Poświęcę więc wiarę na miłość w swym życiu
Ożenię się z nocą, nie będzie nad ranem już krzyku.