Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

xxxxxxxx

a.z.i_xxx
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

nAzGuL22

nAzGuL22

Opublikowano
Opublikowano

Taka radosna nieskrępowana wyliczanka. Cieniutkie to to.

A żeby nie było, że pozostawiam to bez uzasadnienia.

Już to, że wylicza autor przywary i nie przywary podmiotu lirycznego skazuje ten tekst na szeroko rozumiane odrzucenie. Do tego autor robi to strasznie infantylnie. Te ciągłe podkreślanie czym jest ten ktosiek. A najzabawniejsze jest to, że na sam koniec wszystkie przywary, o jakich wcześniej autor pisze( sobie myślę, ale on ktośka musi dobrze znać) chce dopiero poznać. To się kolejny raz zastanawiam, skąd autor do cholerki wie, jaki ten ktosiek może być? Wychodzi na to, że autor są nie ma pojęcia o czym pisze.

Jeszcze trochę techniki:

Jeśli raz podkreślisz (zwłaszcza w takim krótkim tekście) podmiot liryczny słowem "Jesteś", to to w zupełności wystarczy. Reszta "jesteś" jest po prostu zbędna i brzmi bardzo infantylnie.

słowa życie, nadzieja, natchnienie, miłość, serce, uczucia, to pojęcia nienamacalne, których nie dotkniesz, i często trącą górnolotnością.

To tyle. O banalności treści już chyba w końcu wspomniałem.

Jak nie to wspominam.

Pozdrawiam

nAzGuL22

nAzGuL22

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Poczytaj poezję dogłębnie, tych wielkich poetów, zrozumiesz że duchowość tekstu nei jest zawarta w nagminnym powtarzaniu określeń odnośnie podmiotu lirycznego. Zresztą chyba masz problem ze zrozumieniem pojęcia "podmiot liryczny". Więc lepiej po prostu zacznij od podstaw liryki.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Amber
      Nie widzę Słońca

      Przez Amber · Opublikowano

      @Berenika97  Twój wiersz jest nastrojony jak instrument, wybrzmiewa w nim prawda z delikatnością poezji. Pozdrawiam serdecznie.
    • Starzec
      Wolę imieniny

      Przez Starzec · Opublikowano

      Boguś Bodzio Bogusław nieważne jak leci ale zawsze podobnie   urodziny coroczne lecz rok w rok inne przecież  
    • Amber
      Święta

      Przez Amber · Opublikowano

      @violetta  Niepowtarzalny smak niełatwy do odtworzenia. Pozdrawiam serdecznie.   @Berenika97 Twoje komentarze to prawdziwe rzemiosło. Czytając je, można odkryć wiersz na nowo. Pozdrawiam serdecznie.        
    • UtratabezStraty
      Kiedyś byłeś sobą, chyba w dzieciństwie

      Przez UtratabezStraty · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Wiersz o bardzo ważnym temacie, czyli o ślepym zaufaniu do takiego, czy innego wodza. Można to też szerzej ująć, że chodzi o instynkt stadny. Bo nawet ludzie, którzy uważają, że nad nimi nie ma żadnej władzy, mogą mimo to ślepo podążać za jakąś grupą. 
    • ŻwirekTenDobry
      Powrót Odysa

      Przez ŻwirekTenDobry · Opublikowano

      Słońce zachodziło nad Itaką Posiwiała broda Odyseusza skrywała Usta wykrzywione w grymasie samozadowolenia Wspomnienie Penelopy odmierzało mu odległość do celu A im bardziej zapominał uśmiech Tej przecież najpiękniejszej ze wszystkich dam Achai Tym bardziej wydawało mu się, że błądzi w poszukiwaniu domu Pierwsze gwiazdy spoglądały na niego z nieba Jako doświadczony marynarz znał przecież ich układ Wskazywały na to, że to naprawdę jego dom Bogowie się zlitowali Penelopa jednak przymierzała już nową suknię ślubną Przeszło dziesięć lat od wojny minęło Porzucono nadzieję na jego powrót Królewskie sztandary powiewające na okręcie Odysa Zatraciły swój stary majestat Zamiast tego: podarte przez harpie zwisały luźno na maszcie Bo noc była dość skąpa w wiatr Statek kołysał się powoli na wodzie Ale nieuchronnie zbliżał się do portu Wrzawa powstała wskutek nowego przybysza Rozbudziła królową pogrążoną w śnie Obawiała się jutra, więc wolała spać Obudziło ją jedynie wspomnienie męża Który wracał do domu późnymi godzinami Z narad wojennych i wypraw, które Zawsze stały pomiędzy nimi Jednak dziś, wyskoczyła boso z łóżka By spojrzeć, ostatni raz, przez okno I przekonać się raz jeszcze, że to nie on Najmężniejszy z mężów Itaki Umarł błądząc na krótkim odcinku między Troją, a domem Brodaty Odys w podartych szatach przybił wtedy do portu Uśmiechnął się, lecz jedynie na chwilę Bo mina mu zrzedła, kiedy nikt go nie poznał Wezwał imienia Penelopy Jednak uznano go za szaleńca Głos mu się zmienił  Włosy mu urosły Broda zakryła mu ładną twarz Stare ciuchy, które wyszły z mody przed dziesięciu laty Zdradzały, że nie przybył z tej epoki I sugerowały, że z bogami ten nie ma nic do czynienia Nawet sprawiedliwy trybunał żony go nie poznał Musiał udowodnić kim jest Odys - Przed strażnikami portu Przed Penelopą Przypomnieć sobie Co to znaczy być królem Wyplutym przez morze.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...