Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Cóż za radość, gdy o świtaniu się wstanie,
umyje, ubierze i zje śniadanie.
Ptaki rozpoczynają swe muzykowanie,
żaby kończą swoje rechotanie.

Słońce wschodzi i ziemię ogrzewać zaczyna,
wędrówkę codzienną do zachodu rozpoczyna.
Drzewa myją swe liście kroplami rosy,
po niebem fruwają zakochane kosy.

Z lasy wyskoczyły i są już na łące,
dwa młode, wesołe, bawiące się zające.
O! Jak baraszkują i kąpią się w rosie,
do wspólnej kąpieli dołączyły się łosie.

Cóż za radość popatrzeć na przyrodę,
gdy ze snu się budzi.
Popatrzeć w spokoju na cichą wodę
i wcale to patrzenie człowieka nie nudzi.

Cóż za piękne jest wówczas życie,
spokojne, zielone, pachnące kwiatami.
To raj na ziemi, życie w dobrobycie,
życie z niewinnymi istotami.

Chciałoby się wtedy, żeby tak wiecznie,
żeby tak zawsze było ciepło i spokojnie.
Wśród przyrody żyć bezpiecznie
i zapomnieć o złym, zapomnieć o wojnie.

Jak cudowne jest życie w otoczeniu zieleni,
tylko ten człowiek to doceni
co kochać potrafi i nic go nie dręczy,
bo jeśli jest zły, sumienie go zadręczy.

Cóż za radość położyć się na trawie,
stać się cząstką przyrody prawie.
Zapomnieć o wszystkim i patrzeć do góry,
patrzeć na słońce, patrzeć na chmury.

Zapomnieć o świecie niemal całym,
zamknąć oczy i marzyć, marzyć.
Marzyć o szczęściu chociaż małym,
któż wie, wnet może coś się zdarzyć.

Zapomnieć wreszcie o sobie,
o złu, o śmierci, o chorobie.
W końcu przebudzić się w chłodzie nocy
I znowu spojrzeć rzeczywistości w oczy.

1979

Opublikowano

Wow !!!

Prześliczne, czytam uśmiechając się do Twego tekstu...
gdyby teraz tak można było ....

/ Cóż za radość położyć się na trawie,
stać się cząstką przyrody prawie.
Zapomnieć o wszystkim i patrzeć do góry,
patrzeć na słońce, patrzeć na chmury./

pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Roma Wow! To frapujący wiersz. Zestawienie aktu twórczego z estetyką BDSM jest niezwykle mocne i odświeżające. Tak o relacji z samym słowem, o dynamice władzy między autorem, tekstem a może i odbiorcą to jeszcze nie czytałam. "Klaps na goły wers" to genialny obraz - aż chce się spersonifikować ten wers. Fajnie przechodzisz z roli dominującej do uległej - raz autor panuje nad materią słów, a za chwilę staje się niewolnikiem własnej wizji czy idei. "Trytytkowo" - nie da się łatwo takiej więzi rozerwać. (W kryminałach teraz sprawcy używają wobec swoich ofiar trytytek - są niezwykle skuteczne). Ostatnie trzy wersy ("głębiej i mocniej, / lekko / nierealnie") połączenie intensywności, bólu i wysiłku z poczuciem lekkości i odrealnienia to kwintesencja momentu, w którym wiersz wreszcie "działa" i zaczyna żyć własnym życiem. Pisanie to akt totalny – angażuje nie tylko intelekt, ale całe ciało i psychikę. Pozdrawiam -y. :)
    • @andrew "dziś … dziś kobieta jest tajemnicą"   Ale za to mężczyzna (czyli połowa populacji)  jest nieskomplikowany - do życia potrzeba mu picie, jedzenie i tajemniczej kobiety. Bo podobno lubi rozwiązywać (i rozpinać)  zagadki.   Tak stwierdził pewien mądry mężczyzna. 
    • @Konrad KoperSkoro Los, to "powinien" zaznaczyć.  Przepraszam - nie powinnam się czepiać losu! 
    • Fajna sprawa dziadkami być zobaczyć w drzwiach szkraba małego gdy z wizytą przychodzi, do babci, dziadka swojego.   Wiadoma sprawa wszyscy tak mawiają dziadkowie bardziej wnuków niż swoje własne dzieci kochają, więcej czasu dla nich mają.   Gdy się babciom, dziadkiem zostaje niczym ptakowi skrzydła u ramion wyrastają, radość i duma rozpiera, gdy na ten świat przychodzi nasz mały skrzat.   Wnuki wiedzą, że dziadkowi ich kochają bywa czasem, że to wykorzystują, sprawa całkiem błaha jest gdy wnuki latek mało mają.   Nam los dwóch wnuków, urwisów sprawił w tym samym domku sobie mieszkamy, niczym Paweł i Gaweł z bajki znanej, my na dole oni na górze.   Nasz duecik ciągle nas odwiedza, my przed nimi drzwi szeroko otwieramy, bo jak tu nie witać takich skarbów kochanych.   Radości tak wiele nam dają, niczym skowronki czasem śpiewają, babcia zawsze coś słodkiego dla nich ma, dziadek zaś kieszonkowe da.   Taki już wnucząt przywilej póki dziadków mają być oczkiem w ich głowie, bo dziadkowie swoje skarby bardzo kochają.                               K.W.      
    • @RomaCieszymy się bardzo, ale ja nie jestem poetką. Nawet nie lubię tego określenia. Dobraliśmy się jako historyk i fizyk. :)  Najlepszy dobór naturalny pod słońcem. :) 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...