sto pytan

[sokola]

Kiedy staniesz?
Gdzie tak pędzisz?
Oddechu złapać mi nie pozwalasz.
Żartem jestem dla Ciebie,
słabym aktorem z marnego teatru,
czy złotym kruszcem,
który badzo cenisz?

Ile prawdy jest w przeznaczeniu?
Rozmawiam z Tobą, dewaguje o nas,
a nawet nie wiem, czy mnie słuchasz!
Kto rozkłada karty w tym pokerze?
Ty czy Ja?
Czy jestem ziarenkiem na pustyni,
zawsze skazanym na wewnętrzną samotność,
czy "dwie połówki jabłka" to prawda,
którą w genach zapisano?

Tyle mam pytań, tyle ciekawi,
ale odpowiedzi i tak muszę udzielać;
sobie sama

[peggy_blue20]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

szczerze mówiąc radziłabym takich pytań nie zadawać w wierszu, albo określać je w nieco inny sposób. bo w takiej postaci są one po prostu naiwne.
tym bardziej że mnie jako odbiorcy tekstu, w takim wypadku zupełnie nie interesują, bo przecież niczego nie wnoszą, nie przedstawiają żadnej wartości poetyckiej, w żaden sposób mnie nie poruszają. brakuje mi tutaj czegokolwiek do czego mogłabym sie odnieść prowadząc refleksje. ale peelka zadaje pytania, które nie mają ze mną nic wspólnego, widać, że zadaje je konkretnej osobie, którą nie jestem, więc szybko tracę zainteresowanie. postaraj się może tworzyć wiersz tak, by zaciekawić odbiorcę ogólnego, przyciągnąć go, a wręcz wciągnąć w fabułę utworu, w konkretną sytuację, do której również on może się odnieść.
pozdrawiam