Wilczy apetyt

[czarny-tulipan123]

pewien wilk zgłodniały włóczył się po lesie
był już bardzo stary przemęczony życiem
marzył o śniadaniu brzuch mu pustka burczał
kiszki marsza grały - ledwie się poruszał
myślał tak nad swoim wilczym życia losem
młody już nie jestem w biegu sapkę łapię
zgonić nic nie mogę dech w pogoni tracę
zęby wyszczerbione ledwie żabę złapię
byle głód oszukać by odpocząć sobie
i się w pełni wyspać o brzuchu zapomnieć
och mój wilczy losie och ma dolo wilcza
wył po całym lesie aż go było słychać
w okolicznej wiosce jak wył do księżyca
nagle myśl mu przyszła zbawienna z pomocą
może by tak lisa sprytem ukraść coś z kurnika
ale czy podołam swoim wilczym sprytem
lisem ja nie jestem w tym zawodzie mistrzem
jestem więc zmuszony przysmak ten docenić
jak pomyślał tak i zrobił i ruszył na łowy
wyleniały ciężko chory ze swej wilczej nory
aby lisiego kąska choć raz zakosztować
noc już ciemna była gwiaździsta głęboka
jak ruszyło wilczę w kurnik zapolować
kryły go ciemności sprzyjały pomocnie
psa nie było słychać w pobliskiej zagrodzie
wpatrywał się wokół starym wilczym ślepiem
nie widział kurnika który stał tuż bokiem
jak go mam odnaleźć pierwszy raz tu jestem
węchem się posłużę lecz go zawiódł srodze
ślepiem ledwie widział cisza głucha wszędzie
źle to obmyśliłem - myślało wilczysko
jutro z rana przyjdę i obadam lepiej teren
i wrócił leniwie ledwie człapiąc łapy
do swej wilczej nory głodny i zmęczony
nazajutrz nie przyszedł zdechł swej wilczej norze
kończąc wilczy żywot ze starości swoje
a morał z wierszyka wypływa wszak taki
starość nie radość to ludzkie stwierdzenie
może to i lepiej zdechnąć w jakieś dziurze
niż po lisiemu kraść tak truchła kurze