Powietrze, drzwi

[Milosz_Michalowski]

Coś się zaczęło w rozmowach,
spojrzeniu. Zagęściły się rzęsy, a
miłość odeszła gwiżdżąc trampkami
na wieczność cmentarzy, proch, sznurówki
i dalekie skojarzenia.
Chmury wypełniły biel cyferblatu
i nikt tu nie śpi. Portfel, klucze, a dym
gasi światło, jakby patrzył zakurzonym
oknem. Jeśli wracamy szarpiąc
wierszowane listy, to dlatego że
nadszedł już czas i sufit i mgła
chłodna, jak oddech
nauczycielskich pokoi, potwornie ten sam
odcień, gdy oddalam się o warstwę
i zapominam niezdarnie.
Lecz to żaden gest, kiedy wiatr porywa
znajome twarze sprzed gazet. Nawet
bez przesadnego poranka, zwyczajnie
nie wiem, co bym pomyślał, o końcu świata
czy szarościach przy kawie. Więc śpij
ciszej, albo zatańcz. Na ścianie
nie mam ikony.

[Franka Zet]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie tylko rzęsy, gęsto tu od słów przypadkowych, takie mam wrażenie. Szczególnie na początku
[quote]Zagęściły się rzęsy, a
miłość odeszła gwiżdżąc trampkami
na wieczność cmentarzy, proch, sznurówki
i dalekie skojarzenia.
No właśnie.
Albo
[quote]Więc śpij
ciszej, albo zatańcz.
Ale
[quote]Jeśli wracamy szarpiąc
wierszowane listy, to dlatego że
nadszedł już czas i sufit i mgła
chłodna, jak oddech
nauczycielskich pokoi, potwornie ten sam
odcień, gdy oddalam się o warstwę
i zapominam niezdarnie
Ten kawałek fajny. Pozdrawiam.