Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

najmilszy popatrz
nad jesionami obłoki
tylko nasze

pragnienia ukryte
czas pod korcem
wolny jak one

zostawmy zwietrzałą drogę
nowe szczyty srebrzą się
w tym samym słońcu

zalśni sędziwy błękit
i zazielenią się łąki
cierpliwi bądźmy

ty płaczesz
to tylko rzęsa
w oku

czuję to samo

Opublikowano

no fajny tereso, mnie jednak nasuwa się pewna taka
myśl odbiegająca:dlaczego takie a nie inne powstają,
ten: nacechowany emocją, uczuciem i ciepłem- co od razu
rzuca się w oko i to fajnie ( tematycznie: dwoje, charakterologicznie:osobliwy, nie jest to ciężka np. socjologia),rozważam jednak nad starą myślą: czy dla wszystkich wszystko? a może to jest tak, że odbiorca czasem dopasowywuje się do odbieranej treści (?), albo pewnie ździebło
nadawcy odciska swoje jakkolwiek to nazwać " piętno" bądź " piękno" na treści(?), no nic..
obserwacyjnie tak nie na temat sobie popisałam pod Twym i mykam:)ciepłoniaście

Opublikowano

Jesiony rosły na ulicy, na której w małym ogródku mieszkali moi dziadkowie.
To była ulica o nazwie Ptasia. Jesienią zbieraliśmy (dzieci) - "noski" z jesionów
i przyklejaliśmy je śliną do swoich nosów, udając to i owo. Mam sentyment do jesionów
i Twoich wierszy Teresko! Pamiętam z warsztatu.
Przesyłam uśmiechy
- baba

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Judytko!
Dlaczego takie a nie inne? Pomyśl. Liryka ma często ogromny potencjał osobistych doznań (przeżyć autora). Może tu jest podobnie?
Dalsze Twoje rozważanie bardzo osobiste i za to serdecznie dziękuję. Co za radość dla autora, gdy czyta podobne komentarze...każdy ma prawo odbierać tak jak czuje; Ty akurat tak i fajnie.
:)))))
Serdecznie pozdrawiam.
Krystyna
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Kochana Babo!
Pamiętam jesionowe "noski". Ja też kiedyś się tak bawilam. O, rety! Jak to było dawno! Ale pięknie się wspomina.
Za sentyment moje wiersze bardzo Ci dziękują.
:))))))))))))))
A ja uśmiecham się wzruszona
-Krystyna
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Judytko!
Dlaczego takie a nie inne? Pomyśl. Liryka ma często ogromny potencjał osobistych doznań (przeżyć autora). Może tu jest podobnie?
Dalsze Twoje rozważanie bardzo osobiste i za to serdecznie dziękuję. Co za radość dla autora, gdy czyta podobne komentarze...każdy ma prawo odbierać tak jak czuje; Ty akurat tak i fajnie.
:)))))
Serdecznie pozdrawiam.
Krystyna

napisałam ten post, właściwie w celu rozważania,
(ano pewnie coś w tym jest-doświadczenia często)
wcale nie osobiste, a powszechne:) wzajemie,
no dobra, pogadałam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ładne, ale posprzeczałbym się, czy tak samo? ;) Nawet nauka mówi, że - nie
i ostatnio podano, jakoby mózg kobiety i mężczyzny należały do dwóch różnych gatunków ludzi,
tak bardzo się od siebie różnią. Czyli tak widzę ową kompatybilność między kochankami, hm, hm... :))


rozmowa

mówisz kocham dalie
jakieś
chmury Bacha ptaki
a ja nie wiem co to znaczy

w mojej głowie
winogrona
rock wilk przepaść niezgłębiona
kiedy kocha szepcę sobie
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ładne, ale posprzeczałbym się, czy tak samo? ;) Nawet nauka mówi, że - nie
i ostatnio podano, jakoby mózg kobiety i mężczyzny należały do dwóch różnych gatunków ludzi,
tak bardzo się od siebie różnią. Czyli tak widzę ową kompatybilność między kochankami, hm, hm... :))


rozmowa

mówisz kocham dalie
jakieś
chmury Bacha ptaki
a ja nie wiem co to znaczy

w mojej głowie
winogrona
rock wilk przepaść niezgłębiona
kiedy kocha szepcę sobie

Och, Boski!
Tak bardzo lubisz się sprzeczać? Jednak odbieram to jako przekomarzanie się...I co? Nie mylę się? A co do tego, że mężczyzna inaczej czuje i patrzy, zgadzam się...jesteś na to dowodem :)), ale tu tylko o rzęsę chodziło, więc zakładam, że on miał rzęsy i mu też wpadła...
Dzięki za przekorny komentarz i za wierszyk - fajny :))
Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Chodź. Wejdźmy tam. W las głęboki, w polany dzikich listowi o korzennym aromacie wieczornych westchnień. Wiesz, słońce jaśnieje w twoich włosach koroną, kiedy je rozczesujesz dłonią, jakby w zadumie.   Idziemy serpentyną wijącą się, zagubioną w przestrzeni gorącego lata, wśród stłoczonych lękliwie czerwonych samosiewów, wiotkich winorośli… W krzaku jaśminu, co lśni kroplami rosy, jawi się pajęczyna drżąca. I w tym drżeniu, w tej przedwieczornej zorzy, my.   Chodź. Weź mnie za rękę. Chcesz, wiem, choć kroczysz w panteonie niedomówień i jakichś takich, jakby pobocznych spojrzeń, które w tobie kiełkują z nasion niepewności.   Idziemy w cichym kołysaniu wierzb, w powiewach wiatru kładących się na pniach, na przydrożnym płocie drewnianym, na sztachetach, między którymi słońce przepuszcza w migotach swoje cienkie nitki jaskrawego blasku, na kładce przerzuconej nad perlistym nurtem strumienia, wśród feerii mżących kryształów.   Na naszych ustach i dłoniach, na skroniach…   Chodź. Wejdźmy w te szepty rozochoconych brzóz. W ramiona kasztanów ze skrzydlatych cieni. Niech nas oplotą, abyśmy mogli wzbić się na nich ku słońcu lekko. Z cichym krzykiem zamarłym na ustach.   Idziesz z tyłu ścieżką, bądź kilka kroków przede mną.   Dokądś wciąż wchodzisz. Skądś wychodzisz. Z jakichś zakamarków pełnych anemonów, z leśnych ostępów i w kwiecistym pióropuszu na głowie. Bogini natchniona śródpolnym wiatrem łagodnym. Uśmiechnięta.   Chodź. Idziesz. Znowu idziemy. Ty, przede mną. To znowu odrobinę za mną. Obok. Przechodzisz. Przemykasz lekko. Zatrzymujesz się, rozmyślając nad czymś.   To znowu zrywasz się truchtem, wybiegając o parę kroków wprzód.   Idę za tobą w ślad.   Kiedy wyprzedzam cię, oglądam się za siebie. Podaję ci rękę.   Nikniesz w cieniu na chwil parę, jakby celowo, naumyślnie. Na moment albo może i na całą wieczność. Nie wiem tego na pewno, ponieważ olśniewa mnie przebłysk spadający z nieba, co się wywija z korony wielkiego dębu.   Wiesz, to wszystko jest takie ciche i ciepłe. miękkie od poduszek z mchu i paproci.   Szepczę, układam słowa, kiedy ty, wyłaniasz się bezszelestnie z cienia (nagle!) i cała w pozłocie.   Od migotów blasku. Od drżeń.   Tuż za mną. Jesteś. I jesteś tak blisko przede mną, jedynie na grubość kartki papieru tego wiersza, który właśnie piszę (dla ciebie) albo źdźbła trawy, którym muskasz niewinnie moje spragnione usta.   Wychodzisz wprost na mnie, przybliżasz się, jakby w przeczuciu nieuniknionego zderzenia Wyjdź jeszcze bardziej. Proszę. A proszę cię tak, że już bardziej się nie da. Wiesz o tym. Więc wyjdź… Wyjdź za mnie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-07-31)    
    • @Nata_KrukNo, bo jak krótki może być długi ? :) Dziękuję i pozdrawiam:) @Marek.zak1Akceptujesz, zgadzasz się na wszystkie plusy i minusy. Dziękuję i pozdrawiam:)
    • @Alicja_Wysockaten świat jest taki mały Las Palmas jest za rogiem? to ja się oszukałem marzenia mógłbym spełnić w knajpie ? w Gdyni, a nie w Krakowie?   :)) dziękuję i pozdrawiam:)    
    • @Nela Sam wiersz bardzo dobry, niesamowicie trafnie oddaje stan ducha. Dobrze, że piszesz, jest tutaj mnóstwo wrażliwych osób, mamy swoje wzloty i upadki. Jeśli to osobiste odczucia, to warto coś z tym zrobić. Pisanie o tym. to dobry początek. Bardzo pozdrawiam.
    • @Relsom Pięknie! Ciekawe jak brzmi to z muzyką? Pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...