Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

O Modlitwo

Marta Mil

Przez Marta Mil
w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Marta Mil

Marta Mil

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

O Modlitwo,
co płyniesz z serc tysięcy,
wypowiadana w językach
różnych tego świata
- o wyproszenie i w podzięce,
jedno Twe źródło
i trwa już lata.

Szczerymi słowy,
szczerymi myśli Bogu
przedstawiaj zamiary
i ufaj w siłę swoją tak,
abyś ufała
bez miary...

A słowa usta
niech wymawiają,
co stronić chcą od grzechu
i niech we łzach nie modlą się,
lecz w szczerym swym
uśmiechu.

Nieść siłę, by splecione dłonie
w nadziei, prawdzie trwały,
niech nasze serca ślubują Panu
jak na Chrzcie Świętym
ślubowały.

I zanim w proch obrócę się,
a dusza w niebo wzleci,
wszystkim ołtarzom oddam cześć
nad nimi Serce Boże
świeci.

Więc wznoszę w górę spojrzenie swe
wzywając swego Pana,
w modlitwie cichej,
w rozmowie z Nim,
wiem, że zostanę
wysłuchana.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Dotyk

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Tectosmith W Twoim wierszu jest coś bardzo subtelnego – sposób, w jaki łączysz dotyk z ciszą, obraz ze znaczeniem. Wers "Nawet zamknięty poczujesz w dłoniach dotyk pianisty" ma w sobie coś paradoksalnego i jednocześnie głęboko prawdziwego – jakby mówił o pamięci ciała, o tym, co zostaje mimo braku dźwięku. Podoba mi się, jak stopniowo przechodzisz od zmysłowego doświadczenia (dotyk, obraz) do filozoficznej refleksji o czasie. Końcowy paradoks – "To nie jest koniec, ale początek wszystkiego, co w końcu przeminie" – brzmi jak koan. Jest w tym pogodzenie się z przemijaniem, ale bez rezygnacji. Takie łagodne memento mori. To moje odczucia. Wiersz jest piekny!  Pozdrawiam.  
    • tie-break
      Ty przecież jutro spłoniesz

      Przez tie-break · Opublikowano

      A ja bym chciała przeczytać i usłyszeć głos Adlera u Adlera, bo jak będę miała ochotę na obcowanie z poezją Baczyńskiego, to wolę poszukać jej u źródeł.
    • Berenika97
      Bezsenność

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      Trzecia nad ranem. Miasto pachniało deszczem i zmęczeniem. Nie spałam — znowu. Bezsenność siedziała naprzeciw. Milczała. Wiedziała wszystko. Za oknem neon żarzył się jak wyrzut, którego nie da stłumić. Miasto udawało, że śpi, słyszałam jego tętno — równe, głębokie, szurało po korytarzach, odpalało silniki, nawoływało. Kawa stygła na stole. Bezsenność uśmiechnęła się krzywo, szeptała o błędach, których nie da się cofnąć. Spod skóry wypełzały wspomnienia, rozpinały czas, wciskały się pod powieki. Myśli krążyły jak koty na zapleczu baru, głodne, czujne, gotowe do skoku. Zostałam sama - z nocą. ze sztucznym światłem, które nie gaśnie, z prawdą, że dziś to ja jestem duchem.  
    • Berenika97
      List do Thomasa

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Nata_Kruk Dziękuję za te słowa. Masz rację – ta cisza może być głucha, i to jest w tym wszystkim najtrudniejsze, najbolesniejsze.   Cieszę się, że uznałeś wiersz za "dobrze skrojony" mimo smutku – to ważne, żeby forma nie ugięła się pod ciężarem emocji, tylko je utrzymała. Dziękuję, że tu jesteś i że czytasz. @WakssBardzo dziękuję! 
    • Berenika97
      Wierzchosława

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Nata_KrukMam do tego taki sam stosunek jak Ty! :)) Nawet kolczyków nie noszę - dla mnie to juz jest za duża ingerencja w ciało. :)) Taka mała fobia. :)) Pozdrawiam. 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...