Na dróg rozstaju

[Waclaw Fibrol]

Ty, co w tym miejscu już stoisz od wieków
chwałyś czasy widział i dni pełne skruchy
Ty widziałeś klęski nasze cierpienie, niedolę
a także dni nadziei, radości, otuchy

I dzisiaj tu stoisz milczący, bez słowa
choć od modlitw wielu już mdleją nam usta
do kogo mamy zatem prośby te kierować
byś w opiece swojej nad nami nie ustał

Do kogo mamy nasze kierować wołanie
gdy ty Panie stoisz i nie mówisz słowa
a straże w śnie pogrążone- więc co się z nami stanie
gdy pożar dom nasz trawi, a nie ma kto ratować?

Nikt nie słyszy już dzwonów, co biją na trwogę
krzyki nasze – gore! w martwej giną w ciszy
przechodnie w śnie chocholim z okiem wbitym w drogę
przechodzą- nikt wołania o pomoc nie słyszy