wśród traw wysokich- obraz wspomnień

[Marta Mil]

Wśród traw wysokich zielonookich,
co tylko wiatru drganiem szumiały,
w cieniach obłoków, prawie o zmroku,
wędrował człek niedoskonały.

I choć niewiele oczy widziały,
uszy słyszały jego niewiele,
od zawsze wiedział, rozumem serca,
że nade wszystko kocha tą ziemię.

Wśród woni maków,jak krew czerwonych,
chabrów boskiego błękitu,
szedł i uśmiechał się serdecznie,
oczu oderwać nie mógł z zachwytu.

Oddychał magią tych polnych kwiatów,
co żyć w swym cieniu mu pozwalały,
dotykał bruzdy brunatnej ziemi,
-a jednak ukochanej.

I czerpał siły z podmuchu wiatru,
co go czasami widać nie było,
lecz, gdy go tylko lico poznało
wnet, aż radością się rumieniło.

Chodził ścieżkami człek ten ,w zadumie,
widział, że w sercu coś dzieje się skrycie,
modląc się, by tej ziemi ukochanej
nie skradło marne życie.

I choć modlitwy najszczersze były
i szczerych łask wołanie-
to marne życie porwało garścią
tej ziemi ukochanie.

Dzisiaj, choć uszy słyszały więcej,
a oczy więcej widziały,
człek ten najczęściej
już tylko we śnie
wędruje tymi ścieżkami.

Stąpa po innej ziemi z mozołem,
już nie tej ukochanej
i niczym dziecię uczy się chodzić
...innymi już ścieżkami.

Nie jest to łatwe, gdy serce nie chce
iść drogą, którą idzie ciało,
ono wędruje wciąż tylko we śnie,
myląc go z jawą odebraną.

I chociaż oczy już w inną miedzę
dziś nieszczęśliwie patrzają,
to wierne serce-
przez wieki pójdzie
tą jedną ścieżką swą ...
... ukochaną.

Skąd siłę czerpać,
jak wiatr połykać,
gdy na Twój widok ono kołacze,
kiedy do Ciebie powracam
Ziemio
serce me
jak.........
dziecko...
płacze.....

[Ryszard Kuc Senior]

Aż dreszcze przechodzą po ciele,tak pisze ten kto rozumie otaczającą nas rzeczywistość...
Pozdrawiam Marto.

[Marta Mil]

dziękuję .....