Opis końca od teraz

[Witold Marek]

Zbawienie świata przez piękno
- to nie o śmierci?
Prawdziwa i czarnowłosa;
jedyna chwila,
która rozpływa się w wieczność.

Rzecz jest bólem;
niewiedza kłębi się i osiada;
zmęczone oczy prawdy.

Boisz się, że chwalę, że przyzywam
twoją największą obawę.
To kalendarzowa pauza
między ostatnim a pierwszym
dniem w roku, stuleciu,
którą czcisz.

Z dna oczu,
z nas samych wschodzi.

[Witold Marek]

Bo to taki dość surowy wiersz, klecony prawie w ciemnościach z kanciastych kawałków... Ale kiedyś przyjdzie światło i go zmienię.

[Witold Marek]

Poprawianie przez odejmowanie - nie zawsze to popłaca, ale tu musiałem jednak zaingerować. Także odejmując "mięso" :)

[Roman Bezet]

Naczytałem Pana wiersze i coś spróbuję dodać (czyli podzielić się :)

Najbardziej mnie poruszyły te ciemne i lepkie. Dlaczego? - Pan wie.
Koniec - "złamana perspektywa": śmierć, ból - to piękno i nadzieja? To pogranicze herezji i szaleństwa. Codziennego. Zwyczajnego. W nich żyjemy "między ostatnim a pierwszym" (bo czas biegnie - do tyłu, ciagle go nam ubywa). Wiele tu odwróceń sensów i symboli. Śmierci nie trzeba się bać - to nic nowego, żyjemy z nią od urodzenia (ale to przecież banał :).
Drażniące "zmęczone oczy prawdy" (do wymiany).