gepard

[Jacek Szumigaj]

Jak Feniks z popiołów jutrzejszy dzień wstanie,
z uśmiechem na ustach jeść będę śniadanie.

Nad kubeczkiem kawy który parzy w ręce,
głowę pochylę losowi w podzięce.

Gdy kula złota nad dachami wstaje,
gdy noc zamiera i w cieniu zostaje.

Błyszczące dwa koła z wiatrem wciąż w zawody,
ciałem ze spiżu a sercem wciąż młody.

Oddechem głębokim jak gepard goniony,
upojony pędem, wciąż gnam jak szalony.

Ścigam się z czasem który wciąż ucieka,
ruchem powolnym jak leniwa rzeka.

U dnia zmierzchu krótką chwilę staję,
patrzę w dzień jutrzejszy który złotem wstaje.