Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

strach

Mikoaj Brewka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Mikoaj Brewka

Mikoaj Brewka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zawiedziony kładę się spać
Smutny witam nowy dzień
I bez uśmiechu na twarzy ruszam w świat
Pesymistycznie patrząc w przyszłość swą
Boje się nadejścia jutra
Lękiem przeszyty unikam was ...
Odrzucony na bok jak zgniły owoc
Samotnie w bezkresie tkwię
Nie mogę odnaleźć się...
Nie mam siły dalej żyć ...
Wstręt do siebie nie pozwala kochać mi ...
Choć bardzo bym tego chciał ...
Paranoje które opętały mnie
Zatruwają życia smak ...
Ale wiem że nadejdzie nowy dzień
I słonce wysoko na niebie wzejdzie
Wszystko zmieni na lepsze się
I owoc zatruty okaże się tym,
Który, innym daje szczęście
Zamiast zabierać je ...

Mateusz-_Ulvhedin

Mateusz-_Ulvhedin

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



ja bym w tych 4 miejscach zostawił wielokropki, ale to tylko moje zdanie :) sam lubie ten znak sam w sobie więc się już nie będę czepiał :) ale troszke mi pointa mi ne pasuje (choć sam nie wiem co ;p ). Ale to mi sie podoba w końcówce
"I owoc zatruty okaże się tym,
Który, innym daje szczęście
Zamiast zabierać je ..."
ogólnie nawet mi sie podoba :) widać emocje autora :)
Serdecznie pozdrawiam... :)
Judyt

Judyt

Opublikowano
Opublikowano

oj...w wierszu jest oczywiście na pierwszym planie zawarty smutek,
potem czytając ma się wrazenie, że nic z promnienia nie da się wyczytać,
ale gdzieś tam pojawiają się dwie linijki optymistyczne, gdzie zasieje-tam owoc,
za bardzo się to wszytsko zlewa, proponowałabym też jakiś podział na zwrotki,
aby był czytelniejszy, bez dużych liter na początkach wersów,tyle oi ile napisałam,
momenty przejmujące:)ciepłoniaście

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Arsis
      Łopi z cyklu Stworza

      Przez Arsis · Opublikowano

      @Gosława kurcze blade... @Gosława jakoś tak mi zaleciało Reymontowskimi Lipcami...  @Gosława "Biegniecie przed siebie, porwani nagłym, gorącym uniesieniem, czując błogość, szczęście, gwałtowny ścisk… ― Jaguś, ty moja… ― Jantoś, jedyny mój, jedyny… Cosik pulsuje we wnętrzu. Dzieją się tam jakieś dziwne rzeczy. Biegniecie przed siebie. Śnieg skrzypi pod stopami. Sine, ciężkie obłoki zawadzają o rozkołysane gałęzie pojedynczych drzew, o bezlistne, rozczapierzone palce… Wiatr pogwizduje, hula, kręci.. Przypływa, odpływa… - cichnie. Mróz czerwieni nosy. Błyszczą zeszklone oczy, nabrzmiałe usta... Chcecie zgnieść rozgorzałe serca pożądliwie, drapieżnie, dziko! (nikt was teraz nie zdoła rozewrzeć!) Upadacie ze śmiechem. I choć ćma coraz większa, coraz większy gęstnieje mrok, chociaż zabrnęliście niebacznie w bez-świat nieznany… Choć już bura noc, oraz mgły przechodzą skrajem lasu, chociaż zostawiliście daleko wszelki gwar wiejskiego życia, wciąż buzujecie namiętną krwią… ― Zniewoliłeś me. Cużem ja teraz poredze? ― Cichoj, Jaguś, cichoj. ― Bojam się, Jantoś. A jak nas obaczą? ― Ciii… Łapiecie oddech, niczym pływak zaczerpujący powietrza. Jednakże, mimo ryzyka śmierci ― schodzicie znowu… ― głęboko, najgłębiej… Oddychacie sobą, będąc już tylko sobą. Nierozerwalni, spleceni… ― przygnieceni nieskończonym niebem"   (Fragment. Na motywach powieści pt. „Chłopi”, Władysława St. Reymonta) - Włodzimierz Zastawniak, grudzień 2018)
    • Gosława
      Łopi z cyklu Stworza

      Przez Gosława · Opublikowano

      tam gdzie kraniec wsi pod starą bieloną jabłonką co ją przed koziołkiem ojciec wapnem wysmarował porodziłam cię córko z boleści ty przyszłaś i znoju na nieszczęście w rodzinne strony mory i wiepierze przywołując mówili z czepka wyjęta Przeklęta drżąca jak wątłe źdźbło na wietrze w podkurczonej piąstce dzierżąca życiodajną pępowinę na cóż ci było świata ogladać po trochu ścierałam wnętrznicę wkładając do mleka proch cichoj no cichoj dziecino sześć sióstr sześć świec makiem obsypana sukienka
    • Gosława
      torfowisko

      Przez Gosława · Opublikowano

      @Wędrowiec.1984 bardzo dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Waldemar_Talar_Talar to miłe pozdrawiam @Natuskaa pozdrawiam serdecznie Natuska
    • _M_arianna_W_
      Jej jakby nie było

      Przez _M_arianna_W_ · Opublikowano

      Nie odgaduję, kim jest peelka. Ona - kobieta. Przy stole sami możni. Nie jest zainteresowana?      
    • Andrzej P. Zajączkowski
      Heinrich Heine - Na skrzydłach pieśni (Auf Flügeln des Gesanges)

      Przez Andrzej P. Zajączkowski · Opublikowano

      Na skrzydłach pieśni bez kresu, Najdroższa, zaniosę cię tam, Gdzie nad wodami Gangesu,  Przepiękne miejsce znam.   Księżyca blaski rozświetlają Ogród, co czerwienią rozkwita; Kwiaty lotosu czekają, By miłą swą siostrę powitać.   Fiołki chichocząc i pieszcząc,  W gwiazdy ku górze spoglądają; Róże do ucha szeleszcząc Wonne baśnie powiadają.   Przyskakują i słuchają Gazele, mądre i łagodne; A w oddali przepływają Świętej rzeki fale chłodne.   Właśnie tam chcemy się skryć Zatonąć w palmy cień, I miłość i spokój pić, I śnić rozkoszny sen.   I Heinrich: Auf Flügeln des Gesanges, Herzliebchen, trag' ich dich fort, Fort nach den Fluren des Ganges, Dort weiß ich den schönsten Ort.   Dort liegt ein rotblühender Garten Im stillen Mondenschein; Die Lotosblumen erwarten Ihr trautes Schwesterlein.   Die Veilchen kichern und kosen, Und schaun nach den Sternen empor; Heimlich erzählen die Rosen Sich duftende Märchen ins Ohr.   Es hüpfen herbei und lauschen Die frommen, klugen Gazell'n; Und in der Ferne rauschen Des heiligen Stromes Well'n.   Dort wollen wir niedersinken Unter dem Palmenbaum, Und Liebe und Ruhe trinken, Und träumen seligen Traum.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...