Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zawiedziony kładę się spać
Smutny witam nowy dzień
I bez uśmiechu na twarzy ruszam w świat
Pesymistycznie patrząc w przyszłość swą
Boje się nadejścia jutra
Lękiem przeszyty unikam was ...
Odrzucony na bok jak zgniły owoc
Samotnie w bezkresie tkwię
Nie mogę odnaleźć się...
Nie mam siły dalej żyć ...
Wstręt do siebie nie pozwala kochać mi ...
Choć bardzo bym tego chciał ...
Paranoje które opętały mnie
Zatruwają życia smak ...
Ale wiem że nadejdzie nowy dzień
I słonce wysoko na niebie wzejdzie
Wszystko zmieni na lepsze się
I owoc zatruty okaże się tym,
Który, innym daje szczęście
Zamiast zabierać je ...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



ja bym w tych 4 miejscach zostawił wielokropki, ale to tylko moje zdanie :) sam lubie ten znak sam w sobie więc się już nie będę czepiał :) ale troszke mi pointa mi ne pasuje (choć sam nie wiem co ;p ). Ale to mi sie podoba w końcówce
"I owoc zatruty okaże się tym,
Który, innym daje szczęście
Zamiast zabierać je ..."
ogólnie nawet mi sie podoba :) widać emocje autora :)
Serdecznie pozdrawiam... :)
Opublikowano

oj...w wierszu jest oczywiście na pierwszym planie zawarty smutek,
potem czytając ma się wrazenie, że nic z promnienia nie da się wyczytać,
ale gdzieś tam pojawiają się dwie linijki optymistyczne, gdzie zasieje-tam owoc,
za bardzo się to wszytsko zlewa, proponowałabym też jakiś podział na zwrotki,
aby był czytelniejszy, bez dużych liter na początkach wersów,tyle oi ile napisałam,
momenty przejmujące:)ciepłoniaście

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @marekg czytając Twoje wiersze próbuję " złapać myśli" , które wplecione są w wersy, ale są one takie eteryczne, delikatne, wręcz nieuchwytne...Lubię jednak wnikać w ten wyjątkowy świat, gdzie przenikają się ludzkie cechy charakteru z otoczeniem, nadając właśnie przedmiotom rożne emocje. Latarnia, która spala się ze wstydu obnaża doskonale  ludzkie słabości...Bardziej ujmująco i magicznie nie możnaby tego wyrazić...Dla mnie to poezja z górnej półki! Pozdrawiam :)
    • @Radosław czas jest dla nas nieubłagalny. On nigdy nie zostawia reszty, jedyne co zostawia to niedosyt po utraconych chwilach...Powiedziałabym, że jest wręcz bezlitosny...Gratuluję miniatury, jest bardzo udana moim skromnym zdaniem. Pozdr:)
    • @Alixx22 ten szept wiatru przedstawiony w wierszu przenika niepokojem do szpiku kości. To " zawodzenie wśród sosen" jest tak obrazowe, że i ja je słyszę...A " krzyk nasączony szeptem cienia" jest niebanalną metaforą osamotnienia podmiotu lirycznego. Innymi słowy ten wiersz to tzw. moje klimaty. Pozdr:)
    • @Waldemar_Talar_Talar ciekawy wiersz z motywem dwóch scen. Tylko tak sobie rozmyślam, że scena to i może nawet jest jedna tylko jej wygląd ulega niekiedy zmianie , no i role różne w życiu przybieramy. Druga kwestią wartą reflekji jest także stwierdzenie na końcu weru, traktujące o tym , że człowiek  nauczył się grać rolę...Chyba nie zawsze umiemy te role zagrać, niekiedy potrzebujemy wsparcia innych ludzi. Ile razy popełniamy przecież błędy co mogłoby sugierować, że jednak nie do końca umiemy właściwie tę rolę odegrać...Interesujący jest Twój wiersz, lubię właśnie takie, które pozostawiają tyle wolnej przestrzeni do interpretacji! Pozdrawiam!
    • @Leszczym tylko byś powiedział inaczej

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...