Ofiarom

[misz masza]

jeszcze zrzuca mnie rower na plecy
1
2
3
puścił

dętka nie spełniła swojego zadania
zrzucam rower na plecy

w windzie nie ma światła
pragnienie zjechania przezwycięża te oczernienie
wciskam parter
1
2
3
4
5
składam ręce ruszyła

osiemnaste stop
winda w takim momencie nie ma alibi na swoją przedmiotowość

podskakuję wyciskając wszystkie soki z cebulek moich włosów
amortyzacja siłą woli zatykam uszy
pod ciężarem paznokci winda zsuwa się rytmicznie

parter
nie

temperatura daje mi znać że muszę być na siódmym
winda w takim momencie ma słabe alibi mówi że nie jest kalkulatorem

widzicie „wyposażenie pilotowo-nawigacyjne”

naciskam minus siódme
3

2

1
drzwi się otworzyły

nos na mnie krwawi i szczeka

podnoszę go i przytulam

pomagając powstać plecom

słyszę jak kręgi wskakują na swoje miejsca

zawsze uspokojona tym chrząkaniem próbuję odetkać oczy

powieki są zbyt ciężkie

wierzę że niebo istnieje

[misz masza]

proszę o komentarz, nawet słowo negatywne mile będzie widziane!

[Wiktoria Olchowska]

Na wiersz takie dosyć dziwne, ale bardzo ciekawe. Wybrany temat jest szczególny, podoba mi się.

[misz masza]

Dziękuję za opinie! Racja, to nie łatwy temat...
pozdrawiam