Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

cztery pory roku

AgnieszkaMyślińska
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

AgnieszkaMyślińska

AgnieszkaMyślińska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Przyszedłeś wraz z wiosną, gdy kwitły bzy.
Mówiłeś, że kochasz – chcesz ze mną być.
Były motyle, był słońca blask….
I księżyc świecił,
Gdy dzień już zgasł.


Nadeszło lato, a z nim pierwsze burze.
Czasem padało trochę dłużej…
W szarości nieba tworzyła się tęcza,
Dawała moc piękna, uśmiechu i szczęścia.


I przyszła jesień w nieszczerym złocie,
Zmieniła zieleń w uschnięte paprocie.
Drzewa gubiły powoli liście,
I nic nie było już tak oczywiste.


Potem spadł śnieg, ostudził emocje.
Było zimno,....
Choć świeciło słońce.
Ulepiony bałwan uśmiechał się radośnie,
I krzyczał wesoło – pokazałem wiośnie!!

Wszystko w życiu przemija,
Przychodzi wiosna,
Gdy kończy się zima.
Nie było teraz naszego lata,
Lecz pozwól jesieni
Świat złotem oplatać.

Pozwól liściom opuścić drzewa,
A zimą niech słońce me serce ogrzewa

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Czarek Płatak
      znaczki

      Przez Czarek Płatak · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Te znaczki tutaj mają pewne skryte znaczenie, ale ładnie łączy się z tymi pocztowymi
    • beta_b
      Przenikanie

      Przez beta_b · Opublikowano

      Ładny. Bb
    • Agnieszka Charzyńska
      Lusterko

      Przez Agnieszka Charzyńska · Opublikowano

      Modro – różowe wiązki świateł rozbieganych I pęki wstęgokształtłne niesfornych płomieni, Sinoblade, spuchnięte, rozedrgane cienie Karminem podświetlone – dwie zamkowe ściany,   Dach fioletowy nieco, jakby zawstydzony, Siwobłękitne kłęby, dążące ku niebu, Dziewczęca dłoń zsiniała (trzyma kromkę chleba), Przemęczone upałem katedralne dzwony   Spoglądają zbolałe, z goryczą i żalem W stłuczonego lusterka strzępiaste okruchy, Wokół snują się dymy – burej wełny szale,   Na ścianach tańczą iskier złotorude duchy. Lecz lusterko, pod pyłem pogrzebane miękkim, Nie pokaże już dzwonów –  ni bezwładnej ręki…
    • Poezja to życie
      Amen

      Przez Poezja to życie · Opublikowano

      Wiara to twarz Anioła o błękitnych oczach    
    • Sylwester_Lasota
      Wigilia 1938

      Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Dziękuję.   Będąc dzieckiem dzieliłem się nią z naszymi pieskami. Zjadały... i prosiły o więcej :))).   Dużo w tym prawdy.   To chyba świadczy tylko o tym, że wolność w Polsce nie została jeszcze doszczętnie zdruzgotana. Nie jestem ani rusofobem, ani rusofilem. Mam szacunek dla narodu rosyjskiego z całym jego dorobkiem kulturalnym i niejednokrotnie ciężkimi doświadczeniami historycznymi. Nie mam natomiast szacunku dla Sowietów, pośród których było również wielu Polaków, niestety. Czy Rosjanie są w tej chwili przyjaciółmi Polaków? To raczej wątpliwe (bardzo delikatnie mówiąc), ale trzeba przyznać, że nasi politycy dość usilnie pracują nad tym żeby dać rosyjskim politykom przesłanki do podsycania w rosyjskim społeczeństwie nienawiści do Polski i narodu polskiego. Poza tym, jakkolwiek by nie patrzeć na Rosjan, to jednak są najpotężniejszym narodem spośród narodów Słowiańskich i jedynym liczącym się na arenie międzynarodowej. Polska, aczkolwiek daleko w tyle, jest druga w tej grupie narodów. I to chyba też ciągle budzi ich wielki niepokój. Pozdrawiam.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...