natychmiastowość (wersja popołudniowa)

[Milosz_Michalowski]

Pierwsza zima.
Z zewnątrz księżyc
towarzyszy w słowach, ledwie obłąkanych
refleksjach wspaniałości tego świata.
Tynk, obraz, droga w Maine
z niebieskim brzegiem. Szalone kształty,
które nie znaczą lasów, ani rzek.

Druga zima.
Kobieta, całe moje wyobcowanie, ciało
zwykłego ciężaru, uważne poruszenie
przestrzeni. Zbliża się, traci, rozszerza
i milknie, jak powietrze odchodząc
od ściany. Wznosi oko do wędrówek,
zmienia kierunek niczym pożar
wspominania.

Trzecia zima.
Zbędny czas i szum gałęzi, migoczące
konstelacje, jakby kroki na pogrzebie,
kopnięcie w kostkę, nic właściwie. Oddech
wyjęty z niezliczonych warg, nieobecny
aż do krtani. Deszcz pojawia się
i znika, niczym wiosna
od chmur. Wygasłe uwielbienie
twoich ud, niewątpliwie różowych.

[Marcin Gałkowski]

sam nie wiem, z jednej strony nic zarzucić mu nie mogę (no, może trochę patosu, na to jestem uczulony;), z drugiej jednak czegoś mi tu brak. i nie mam pojęcia czego. są fragmenty bardzo dobre, ale choćby to obłąkanie jakoś tak nie bardzo się widzi.
ale ogólnie raczej ok
pozdrawiam

[Espena_Sway]

MiŁoszu, ciekawy tekst. taki w Twoim
stylu, choć momentami moim zdaniem
niepotrzebnie dopowiedziany czy może
określony. poniżej moje cięcia, mam nadzieję,
iż jakby co się przydają.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

pozdrawiam serdecznie Karolina :)

[Milosz_Michalowski]

Dziękuję serdecznie. Co powiesz na coś takiego:

Pierwsza zima. Księżyc
z zewnątrz towarzyszy w słowach.
Rozdajesz samogłoski Kafce i masz duszę
przez „ó”, wspaniałe, chłodne refleksje
współczesnych malarzy, drogę w Maine
z niebieskim brzegiem. Szalone kształty,
które nie znaczą lasów, ani rzek.

Druga zima. Kobieta,
ciało zwykłego ciężaru, całe moje
wyobcowanie. Zbliża się, traci do pełni
i milknie, jak powietrze odchodząc
od ściany. Zmienia kierunek
niczym pożar wspominania.

Trzecia zima. Zbędny czas, szum
konstelacji, jakby kroki na pogrzebie,
kopnięcie w kostkę, nic właściwie. Oddech
wyjęty z warg, nieobecny aż do krtani.
Pojawia się i znika, niczym wiosna
od chmur. Wygasłe uwielbienie
twoich ud, niewątpliwie różowych, oczu
zmrużonych spacerem po śniegu.

[Espena_Sway]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

ta wersja dużo lepsza. nie pasuje mi tylko
'wspominania' - bardziej brzmi - wspomnienia.
poza tym okej :)

pozdrawiam Karolcia :)

[Milosz_Michalowski]

Dziękuję bardzo.

"Wspominanie" użyte celowo, gdyż jako czynność ciągłą wypala bardziej, niż "wspomnienie":)


Raz jeszcze dziękuje i pozdrawiam.