Elżbieta Tudor

[myślątko]

Ja - z bożej łaski król Anglii - Elżbieta
córka sześciopalcej żony Henryka VIII
tej samej która głowę dała katu
za wierność i córkę

Ja - trzymam w ręku miecz i księgę prawa
a chciałam kochać zupełnie zwyczajnie
jak człowiek kochać może drugiego człowieka
a tylu ludzi przyszło mi obdzielać
osobą swoją życiem i umysłem

demon zamknięty w kamieniu Placentii
splątał moje losy na lądzie i morzu
zbudowałam jednak czas który mogę
spokojnie zostawić synowi rywalki

korona którą noszę całą moją dumą
historia osądzi czy nie miałam racji
nie obronią się winni zdrady
przed wyrokiem dziejów
jak i ja - przed śmiercią

bo jestem początkiem i końcem wielkości
historię zostawiam wam uporządkowaną
czas

berło wypadło mi z ręki
niech leży

[Boskie Kalosze]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To jest naprawdę ładne! Szkoda, że potem robi się, jak dla mnie, zbyt kronikarsko.
Dalej zabrakło mi zwykłego ludzkiego, współczesnego spojrzenia. Powiedzmy takiego,
nawiązując do tych dwóch wersów
[quote]
jestem początkiem i końcem wielkości
historia osądzi czy nie miałam racji



Wtorek, koło północy. Tudor Elka
patrzy podniośle z przeciwległej ściany.
Berło, miecz mocno zacisnęła w rękach -
pomyliła szmat ziemi z facetami?

Biorę kanapkę. Hm... co tam dzisiaj? Ryba.
Bandaż sałaty i w drugiej rzodkiewka
z czymś, co niczego już nie przypomina:
wypisz wymaluj na obrazie Elka.

Więc jeszcze wybacz, wyniosła Królowo,
że sięgnę przy tobie po wykałaczkę -
sama nie masz już zębów. Lecz patrz, bo to
historia sądzi cię polskim sprzątaczem.