Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

==Głupia naiwna miłość-{Zoned}

ZORRO57
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

ZORRO57

ZORRO57

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Młodości igra z miłości i bawi się nią jaka ona rada.
Naiwna, głupia bardzo swawolna, niepohamowana.
I śmieje się z niej próżna pusta głowa bez uczucia.
Geroj w szpanie, bo obok stoi podobna dziewczyna.

O małolata usta malowane, ciuch, dorosła podlotka.
Ledwie z pączka w kwiat wyrosła konwalia majowa.
Zapachy idą na wszystkie strony wiatr wabi z fluida.
Taka z nich para, że na jednych gra falach muzyka.

On udaje wielkiego ogiera, ale ledwo to źrebię bryka.
Ona w matki szpilkach, dumnie z waty piersi wypina?
Nie kryją się z tym robią to na pokaz, co za brawura!

Młoda natura, nie zna umiaru? Na wszystko głucha.
Zapatrzona ślepo w siebie, a jaka boska i zmysłowa.
Tak się kocha, że miłość własną niszczy bez słowa

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • nieporadnik
      Zdążę, chcę żądz!

      Przez nieporadnik · Opublikowano

      Zdążaj! O, wiele i woja żądz!
    • Berenika97
      gorące źródło

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @tie-break Ten wiersz jest tym ogrodem, o którym piszesz – pełnym światła, ruchu i kolorów. Sposób, w jaki łączysz obrazy natury z emocjami jest piękny - kwiaty rodzące blask, śmiałe krople, gorącokrwiste dorzecze – to język, który nie tylko opisuje piękno, ale je wytwarza.  
    • Gosława
      lebioda

      Przez Gosława · Opublikowano

      Anna gotuje flaki w wielkiej balii namacza jelita rozczłonkowane cielsko woła kruszeje w sieni cienkie gazy nasiąknięte brunatną mazią skutecznie odstraszają muchy metaliczny posmak krwi wabi zgłodniałe zwierzęta wielki łeb dynda na sztachecie dwa cięcia siekierą między oczy robactwo się złazi żołądek czyści nożem wygrzebując resztki nieprzeżutej trawy ogromny płat pokrojony w cienkie plastry niczym czerwia rozsypane na stole cierpnie na oknie lebiodką porusza wiatr zielone listki kołysze spokojnie w prawo w lewo niewymuszony taniec
    • Berenika97
      Rozświetlenie

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena Ach, jakie to niezwykłe! Jakże piękna jest ta chwila, kiedy miłość przestaje być słowem, a staje się światłem. Wzruszyła mnie ta fraza - "Nie bój się, jestem" - to cała istota związku zmieszczona w trzech słowach. I ta świadomość, że szczęście ma swój oddech, swoją ciszę, swoje miejsce na dywanie. Piszesz o miłości tak, jakbyś odkrywał ją po raz pierwszy w historii ludzkości. I to jest piękne - bo w pewnym sensie każda prawdziwa miłość jest pierwszą miłością świata. Piękny wiersz!   Najpierw się wzruszyłam Twoim tekstem, a potem muzyką i słowami - miłość -   nadała sens mojemu pustemu światu, jakby nigdy nie było innej miłości, innego czasu. Weszła do mojego życia i uczyniła je pięknym. Wypełniła moje serce...   ale dlaczego .... koniec tej historii ... wiesz  Tekst pochodzi z

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Berenika97
      Pętla

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @huzarc Stworzyłeś niezwykłe napięcie między erotyką a przemijaniem. Pytanie, które mi się nasunęło - czy ta "cmentarna woń przypomnienia" odnosi się do konkretnej straty, czy raczej do uniwersalnej świadomości, że każda chwila namiętności nosi w sobie zarodek końca?

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...