Tęsknota za miłością

[ZORRO57]

Zżerał jego zegar czasu z tony dźwięki
w tęsknocie zabolało ukłuło po w sercu
Wpadło w melancholię wrednej udręki
spadło ciału uderzyło kamieniem jęki.

W utęsknieniu, jak samotny wędrowiec
w przygnębieniu odbitym lustrem z duszy.
Szukał lekarstwa łąką zioła na chandry
dalekim horyzontom oczu widoki balsamy.

Wielkiej nostalgii wiezień pustej celi
utęskniony ścianą zamkniętej prętom krat.
Odbijał myśli w rzewności swojej utopi
w sieci pajęczyn w pająki zwidom bredził.

Zadumany ulękły w paranoi w depresji
szukał omackiem ślepym łuny światłości.
W tym spłynie błędnym koły zatoczy torem
wyjściom labiryntu szukał oknem widoki.

W gąszczu ciernistych ran krwią toczący
łzą spływających kaskad wirom wodospady.
Ujrzał wschodzące Słońce zbawczy zenit
swoją utęsknioną upragnioną sercu miłość

Jego tęsknota spadła przepaścią złemu
z nagła gwałtownie otchłań wirom piekłu.
Szła z rosą świtu poranka rąk uścisku
w niebiańskie nieba raju bram objęciu.

Ta euforia radości szczęścia oczu łzawa
ustom gorących miody spłynęła do ciała.
Syciła głód rany bólom zdrojem kochania
uraczyła wszelką miłością tak pozostała.



28-10-2006