Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

głaskałaś wówczas mewę
po białych jak krochmalona pościel
piórach
wierzyliśmy w artyzm kruszących się
promieni słońca oraz mojego obrazowania –
pierwsze rysy wypełnianie przestrzeni i efekt
wykończeniowy

chwilę po tym grząskie oklaski
którymi dochodziłem do atelier
a ty czekałaś w kolejce
do aktów

zawsze podziwiałem ten spokój
w momencie patrzenia na nagie płótna
żadnych pytań o farby albo choćby najmniejszy
ołówek

ocalę jedynie biel
tych szyi

Opublikowano

krochmalenie ma się nijak do bieli, dlatego ja bym z tego słowa zrezygnowała;)
i tych szyi też bym się poznała

jest tu jakiś klimat, ale faktycznie warto jeszcze podreperować
/z.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



głaskałaś wówczas mewę
po białych jak pościel piórach

wierzyliśmy w artyzm kruszących się
promieni słońca i mojego obrazowania
pierwsze rysy wypełnianie przestrzeni
i efekt

chwilę po tym grząskie oklaski
którymi dochodziłem do atelier
ty czekałaś w kolejce
do aktów

zawsze podziwiałem ten spokój
w momencie patrzenia na nagie płótna
żadnych pytań o farby choćby
najmniejszy ołówek

ocalę jedynie biel

;)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Zeberko, wielkie dzięki - podumam :) Cholernie się cieszę, że fundament jest. Będę reperował.
Ps: sugestie przemyślę gruntownie ;)
Zdrówka!

Pancuś
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


1. Wówczas tzn. kiedy?
2. Porównanie w drugim wersie nietrafione; krochmal i biel nie mają wiele wspólnego (przynajmniej tak mi się wydaje). Bezpieczniej napisać: "białych jak nasza pierwsza pościel" albo coś w tym stylu, zresztą ta mewa jakaś kiczowata.
3. Kruczące się promienie słońca to nazbyt wydumana metafora.
4. Resume:



wierzyliśmy w artyzm
załamanych promieni słońca
oraz mojego obrazowania –
pierwsze rysy wypełnianie przestrzeni i efekt
końcowy

chwilę po tym grząskie oklaski
którymi dochodziłem do atelier
- ty czekałaś w kolejce do aktów

zawsze podziwiałem spokój
z jakim patrzyłaś na nagie płótna

żadnych pytań o farby
lub choćby najmniejszy
ołówek

ocaleje jedynie biel



------------- Mam nadzieję, że nie zmieniłam sensu;
w Pańskiej wersji jest spore zamieszanie, jeśli chodzi o osoby/osobę,
o której i do której mówi PL, zaś moja jest ascetyczna i klarowna.
Opublikowano

Judytko, ściskam radośnie :)


Adamie, czyli do punktu wyjścia poetyckiej fuchy ;) Grabulą pozdrawiam.


Rybaczku, ciężko mi zrezygnować z mewy, bo się z nią emocjonalnie związałem ;)
Uwagi z pewnością przemyślę i dziękuję za nie bardzo mocno. Uświadomiła mi
między innymi, że pointa jest do dupy ;) Pozdrawiam
Pancusiowo


Pancuś

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • wybrałem pogodę i pole i las
    • @Alicja_Wysocka skoro nie porwał ten wiersz, może czas pokazać własny? z chęcią przeczytam:)   to napisałem 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Myślę że Marek ujął tą poezję najtrafniej.
    • @Robert Witold Gorzkowski Po co ten wiersz?    @Robert Witold GorzkowskiTo Twój? O co chodzi?    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Znowu zapłoną ognie w twych oczach Otwierasz szafy przepastne wrota Kurz już się zebrał na jasnych włosach Melancholijnie zza zaświatów kochasz.   A cóż tu robią stare sukienki Zielona w stójkę rękaw bufiasty Materiał piękny niczym gipiura Kiedyś na trawie zagniotła kwiaty.   Ręce zanurzasz w szafy otchłanie W niej zwiewnych myśli kłębią się moce Czujesz ich młodość poezja staje Ulotny obłok młodość dostaje.   Do piersi tulisz te wszystkie cuda Kręcisz się z nimi jak w pięknym walcu Wciąż jeszcze myślisz że z ich pomocą Cofnie się życia okrągły parkiet.   Bezwiednie wciskasz cud rękawiczki Na których w świetle jeszcze widoczne Składanych w nocy słów pocałunki I przysiąg czułych żarzące moce.   I po kolei wszystko wyciągasz Aż ze zdziwieniem patrzą się stroje Jakby pytały czym zasłużyły  Żeby powrócić na ciało twoje.   Ta purpurowa dwunasta biła  on obejmował tak ściskał w talii w głowie bąbelki jeszcze kłębiły wzmogły wspomnienia rzeczy ożyły.   Ta letnia z halką jeszcze ją czujesz Wiatr cię utulał układał plisy Jak się dobierał do twoich ramion Jak czule szeptał jak ją kołysał.   Ta aksamitna gdy do opery spóźniona biegłaś w jesienne słota lekko siedziała na drugim piętrze  W mroku skrywała kochanka swego.   No i ta żółta wycięty dekolt  tysiące oczu błądziło za nim  kto ci przywróci zapach konwalii  i kiedy pierwsze pachniały róże.   I choć włożona jest ta sukienka  co silnie serce wzruszała nocą pod nią już nie ma pięknego ciała mrok przykrył szafę opadły liście .
    • @Robert Witold Gorzkowski Dziękuję za szczerość i pasję, z jaką śledzisz twórczość na portalach poetyckich — to widać i słychać. Jednak poezja to nie tylko „ambicja” czy „wielkie tematy”. To także umiejętność poruszenia czytelnika, rytm, melodia słów i szczerość, niezależnie od rozmiaru czy złożoności wersu. „Prosta rymowanka” może być świadomym wyborem — nie każdy wiersz musi kruszyć góry czy zrywać zasłony tajemnic. Czasem to właśnie lekkość i naturalność otwierają drzwi do serca. Jeśli szukasz wielkich dzieł, dobrze — ale proszę nie lekceważ tych, którzy potrafią czarować słowem i radością tworzenia, nawet na pozór „o niczym”. Przyznam szczerze, że skoro sam nie czujesz się  poetą, może warto spojrzeć na twórczość z większą pokorą i ciekawością — zamiast narzekać, dobrze jest czasem posiedzieć u boku tych, którzy słowem potrafią czarować, i uczyć się, jak duży szczeka. Na końcu — każdy czytelnik i poeta ma swoje miejsce, a różnorodność jest siłą, nie słabością. Pozdrawiam serdecznie i życzę wielu inspiracji!  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...