Z duchami żyjącej natury

[ZORRO57]

Nim jutrzenka wstanie dotknie trawy i oko z rosy przemyje
a noc odejdzie z mgłą i przebierze się w jasne poranne szaty.
I okiem Słońce w promień wyjdzie w aureoli nieba z poświaty
z ptasimi trelami z posłania z muzyką natura spojrzy w życie.

Zbudzona w odgłosy z fauny i flory z echem wiatru poniesie
w strumyki i rzeki zaglądnie w odbicie jezior spoglądnie twarzy.
Wymaluje obrazy z pędzla palety w tęczy w różnobarwne kwiaty
i błądzić będzie z duchem idąc z eteru czasu w oddech w tlenie.

W te góry i lasy w każdy kąt w ślady wieki zaznaczy skrycie
wzrok niewidoczny umknie rozpłynie w milczenie z tajemnicy.
Jakby ukrytym skarbem zmyli trop ćmą geniusza przechytrzy,

z tępi światło rozbije z myśli rozum w mirażach z fatamorgany.
W ostęp impasy zaprowadzi w przepastne i ślepe dróg czeluście
jak w labiryncie z korytarzy pogubi z cienia, aż w światło wyjrzy.








04-11-2007