Krzyk rozpaczy

[ZORRO57]

Kiedy odejdzie ktoś z tego Świata
mała jednostka niby nic milionom.
Nawet małe dziecko, słoneczko Aniołek
zaraz wielki krzyk - płacz, żal, ból i łzy.

Rozpacz ogarnia człowieka w krwawą ranę
straszne cierpienie istotnej straty.
Gdy zabierze Bóg - Ojca, czy Matkę
jakby wyrwał piersią na żywo to serce.

Taki nagły cios! - powala gwałtownie
rujnuje i traci na wartości i dławi.
niespodziewana cisza w udręczeniu pusta
zostaje wspomnieniu niesprawiedliwości.

To jest tak niewybaczalnie, bezsensowne
wręcz krzyczysz! Byś groził niebiosom.
Ten krzyż niesiemy godziną życia,
gdy rozlegnie się nasz ostatni dzwon.

Śmierć nie zna litości jest okrutna
zła, wredna serce jej, to kamienny głaz?
Skrada się cicho kosy, tak nagle uderza!
Gwałtownie, szybko i niespodziewanie.



Z wyrazami szacunku i wielkiego smutku.

Zadedykuję, ten wiersz" ku pamięci"
Wielkiemu artyście i piosenkarzowi Markowi Grechucie.

"Usta milczą dusza śpiewa"






09-10-2007