Sam z naturą eremu

[ZORRO57]

Ciągle chodzę w obłokach myślą dalekim
marzyciel, ze mnie i fantasta cóż wielki!
Baczę ptaki śmigłe lotom skrzydła tańcom
zazdroszczę, im wolności myślą wyobraźni.

Lubię z naturą żyć z oddechy, jej czuć
ten rytm czasu, który upływa z chwilką.
Łąką kwiecia zapachy zieleni, ten puls
barwą miłym oku spojrzeń malować obrazy.

Gdzie, tam człowieka zew gna osobą kroku
kuszą i wabią istotą - mego ducha ciału.
W te życie jakieś miłe sercu kątom azylu
słoneczne w uśmiechu dające ulgę duszy.

Tu jestem innym, tu jestem sam ze sobą
słyszę muzykę wiatru pięknej dźwięku nuty.
Zostawiam wszelkie troski, gdzieś z boku
odpycham je, w tym świecie z mojej głowy.

Zawsze, kiedy mam czas jestem, tu obecny
tam w tym zakątku ostępów i zakamarków.
Z wiosną i latem uciekam, od tego zgiełku
od codziennych spraw natłoku i zamętów.

Czasem muszę wyciszyć i wyłączyć myśli
odrzucić precz, by nabrać energii żywotu.
Tu w tym skrawku jakieś niezwykłej mocy
którą, tu czerpię dla własnej potrzeby.

Coś mnie, tam woła głosem szepcze uszom?
instynktowna potrzeba duszy woli z zewu.
Coś tego, nie mogę zrozumieć z pojęcia
jak w letargu hipnozie - krokiem z ręki prowadzi.

Zawsze jest, to moją zagadką i tajemnicą
skrytej gdzieś w podświadomości tajonej?
Ale, nie mogę przejrzeć, tej kurtyny oczom
ani rozumem rozwikłać labiryntu z głębiny.

Niech, już pozostanie,t o w mym łąki sercu
cieniem Anioła uczuciom, jakieś obecności.
Grunt, że zawsze jestem, tam obecny osobą
eremu samotny i sam z naturą jej żywotu.