Mityczna Syrena

[ZORRO57]

Gwałtownie żywioł uderzył falami z ręki Posejdona
zakołysał morzem w piasek pianą rzucał bałwanami.
W jasnych błyskawicach marsem z ostrzy trójzęba,
jantarami w perły skarby skrywane ukazał oczyma.
Wówczas obrazem wody z cudownego czaru zjawiska
rafą złotej płetwy w piersi ryba w tęczy łun rozbłysła.

W metamorfozie nieznanej ludziom w dziw zjawiska
ukazało się dziewczę w kształty półnagie z bóstwa.
Wianek z wodorostów głowę oplatał w złote włosy
spływały stopą falami rozpływające gęstymi burzany.
Z czarodziejskiej kitarze w struny dźwięku Orfeusza,
zaśpiewała tak bosko, aż umilkły ptaki - żyjąca natura.

Cudowny głos niósł się echem dalekim i serca porywał,
każdy śmiałek duszę zatracał w nuty idącej oczarowany.
Zwabiony żeglarz z rzadkim wyjątkiem życiu powracał
bezwolnie objęciem szedł w kuszący śpiew jak "uniesiony".
Morskie złego czyhało jedynego wyłącznie to człowieka -
bezlitosnej zabijało śmierci w krew radym plażą z miecza.

Bajdy chodziły wiciami z famy dziwom z owego stworzenia
wymyślne historie porywały uszom wiatry w żaglu tańcowały.
Może wiekami żyły słonymi morzami nadzwyczajne zwierzęta,
które w naturze bytowały życiu - igrały z wyobraźni żeglarzy.
Chwalebne sceny okrętom tutaj czas pokładom legendy z mitu
czarowała ziemską ciemnotę opowieściami w tawerny w kielichu.