Jesteś Słońcem mojej miłości

[ZORRO57]

Kiedyś widziałem, jak Słońce światłości
zenitem wschodziło po schodach promieni -
piękna Pani o gorącym spojrzeniu i wdzięku
rozświetlała poranek budziła się, ku życiu.

Spojrzała na Księżyc kryjącej nocy
skrywający swój majestat w obłokach -
oddała mu pokłon w uśmiechu promiennym
szczerozłota szata błyskała w klejnotach.

Wszelkie stworzenie zbudziła Światu
jej magiczna moc czarowała naturę -
wyciągnęła swoje ręce rozgoniła chmury
uraczyła promieniem ciepła i miłości.

Przytuliła spojrzeniem, z ogniem żaru
ta wielka pochodnia dnia idącej latarni -
czasami zaczerwieniła się rumieńcem,
jak Księżyc zasłonił, jej usta kochaniu.

Spotykają się czasami objęci w uścisku
spojrzą w swoje oczy spragnieni rozkoszy -
z tego kochania rodzą się, niebu gwiazdy
z dnia nastaje noc z aktu, tej ekstazy.

Cudowne zjawisko zdumiewa wszechświat
kiedy odejdzie Księżyc w horyzonty niebios -
wyjrzy w tedy Słońce radosne z uśpienia
uśmiechem rozgrzeje zabłyszczy szczęściu.