Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nosiłem w sercu skryty efekt miłości
czysty jak woda źródlana z natury obrazu.
Pragnąłem wody ustom gorącej pustyni
chciałem ugasić pożogę wewnętrznego żaru.

Szukałem cienia ramion oazy przystani
od słonecznych promieni zaznać ukojeń.
Targany burzami pustynnego piasku
błądziłem fatamorganie błędnego mirażu.

Myśli moje biegły z porywistym wiatrem
czekałem deszczu - dla ciała z udręki.
Oczy szukały!...na niebie jakiś znaków
Twojego klucza do bram karawany.

Biło moje serce młotem o kowadło
szedłem uparcie nad wszelkie przeszkody.
Upadłem bezsilny umęczony na piasek
nagle?...z nieba grzmot uderzył Boski.

Wiatr przygnał ukołysał czarne chmury
z odmętów przestworzy - niebo otworzył.
W moje ramiona spadły - moje anioły
odżywczy deszcz zbawca z łzawej kropli.

Ukoił wszelkie pragnienie - uleczył rany
z płomienia żar ugasił swoimi to ustami.
Pustynię zamienił w gaj kwitnące oazy
spłynęła rzeka ciału napełniła miłością.

Była to wojna uczuć z obolałych myśli
targana koszmarami z tej namiętności.
Bitwa o miłość i zacięta walka o serce
zwycięska potyczka z sennej wyobraźn

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Gosława To bardzo mocne zakończenie — krótkie, nagłe, jak oddech urwany zimnym powietrzem. Po całej serii fizycznych obrazów przychodzi abstrakcyjne zdanie, które dopiero odsłania emocjonalny sens sceny. Anna nietrwała jak śnieg. Zima jako metafora braku wsparcia. Piękno krajobrazu nie daje pocieszenia. To moment, w którym czytelnik dopiero rozumie, że cały wiersz opowiada nie tyle o zimie, co o stanie psychicznym. Największy atut: zmysłowa konkretność, która prowadzi do metafizycznej konkluzji. To poezja subtelna, oparta na sugestii, a nie dopowiedzeniu.  
    • Stylistycznie widzę tu Leśmiana i Herberta, ciekawa mieszanka. Ta historia jest podszyta mitologią, symbolem fatamorgany i tragizmem romantycznym. Ja to kupuję
    • @KOBIETA To piękny, melancholijny wiersz o niemożliwej bliskości i paradoksie związku, który istnieje, ale nie może się spełnić.  
    • Bardzo wysoki poziom. Wiersz jest spójny, gęsty znaczeniowo, emocjonalnie dojrzały i przede wszystkim — szczery. Najlepsze elementy: -świetna metaforyka (konkretna i oryginalna), -mocna pointa, -piękny rytm wolnego wiersza, -bardzo dobra praca z symboliką światła, -język prosty, ale nośny. Gdyby ten tekst znalazł się w tomiku współczesnej poezji, nie odstawałby jakością. Proste, mocne, deklaratywne. Cała kompozycja dąży do tego jednego słowa: Tożsamość. Widzialność. Istnienie.
    • @Whisper of loves rain Twój gniew jest słuszny i potrzebny. Twój wiersz nie "opowiada o problemie", ale krzyczy - to dobrze, bo mowa o krzywdzie dzieci w cyfrowym świecie. Pokazujesz, że za statystykami i raportami są konkretne, żywe dzieci, które tracą dzieciństwo, bezpieczeństwo, niewinność. Dobrze, że nie poprzestałeś na potępieniu oprawców - sięgnąłeś głębiej: "A ci, co patrzą, milczą, czasem sami uwikłani". To sumienie społeczne, które również obudzasz. Jeśli mogę coś zasugerować - trochę za dużo "Niech".
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...