****

[Bartek Kajewski]

Nie wiedziałem co to miłość
Wciąż bez celu szałem przez życie
W głowie myśli się kłębiły
Za nic uczucia innych miałem
Razu ty stanęłaś na drodze mi
Pomyślałem to chyba to
Tak zakochałem się lecz doświadczeń
Życie nie wiele mi dało
Myśli miałem wiele o nas o Tobie
Wspólna przyszłość zamajaczyła w głowie
Zapomniałem tylko że uczucia skryte
Winny skrytymi zostać
Nie dla innych one lecz
Dla mnie i dla Ciebie
To był ten błąd
A może błąd jeden z wielu
Jednak ten największy był
Zdecydował o wzajemnym cierpieniu
Nie wiedziałem co począć
Jak naprawić krzywdy
Lecz to był pewny koniec powlekanych jedynie
Falą uczuć coraz boleśniejszych
Na tym morzu wzajemności
Czas jednak dalej płynął
Nie nam razem
A jakby każdemu z osobna
Robiliśmy co innego
Czuliśmy co innego
A na pewno wiedzieliśmy że się zbliżamy
Do końca rychłego
I nastała godzina
Ona napisała to koniec
On czuł to samo
Nie miał już sił zaprzeczać
Po cóż okłamywać samego siebie
Brak zrozumienia
Czułości bliskości
To wszystko zmienia
Nie ma już miłości
A może była
Lecz znieczulona przez niecierpliwość
W kajdany wtulona
I do końca się zbliżamy opowieści
O jego walce i bezradności
Od końca momentu
Po dzień ostateczności rozpacz i tęsknota
Za Jej miłości w sercu jego gości
I tak pozostanie
W wszechświecie nicości
Ona jako gwiazda nie
Nie zgaśnie a jako niby odrodzona
W sercu innego zagości
Pewnie dla niego nie ma ratunku
Albo zdoła się podnieść
Albo w nicość się obróci
A na co głupi czeka
Czyżby na słowa nie możliwe
Dawno już wymazane
Jakby nawed wręcz zakazane
Że ona znów to powie
Niech nawed skłamie
Niech cichutko szepnie Kochany
A on jak oszalały konający
Uchwyci się liter tych kilku
W głowie brzęczących
I niby to życie nowe
Może z głębokiej trałmy wyrwany
Zrobi wszystko
By tylko znów być kochany,