Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

ciężkie miasto
pęka szarością
ołowiem ulice gniotą
grafitem malują twarze w wystawach
nabrzmiałe pylastą spiekotą

ledwo człapię
startym deptakiem
szaro - szarawych bloków
szydercze rury w spaźmie remontu
chichoczą w paszczach wykopów

gdzie okiem sięgnąć
tam nakaz objazd
tu przejście a zakaz przejazdu
dziury olewam kładki pierdykam
i klnę soczyście po chamsku

jak się ruszać rwa kulszowa
gdzie gospodarz kur ten jego lać
kota na smycz psa do słoja ryby w klatkę
z tego lunaparku w ostatnie zadupie
czas najwyższy trzeba kurde wiać

na jak długo starczy pięć stów i fura optymizmu
pt.„wesołe jest życie staruszka!”?

Opublikowano
jak się ruszać rwa kulszowa
gdzie gospodarz kur ten jego lać
kota na smycz psa do słoja ryby w klatkę
z tego lunaparku w ostatnie zadupie
czas najwyższy trzeba kurde wiać


na jak długo starczy pięć stów i fura optymizmu
pt.„wesołe jest życie staruszka!”?


No i masz "babo placek"! Spokojna i cała w skowronkach dziś klnie jak szewc!
Ale wcale się nie dziwię, anioła by ruszyły takie ulice.
Jedno wyjście:
"wesołe jest życie staruszka,
tu biuścik zachwyci, tam nóżka",

a jak kobieta, można odwrócić:
"tu wąsik, tam piwna gruszka"
hehe...
Fajny wierszyk, no kanikuła już mniej...
:)
Serdecznie pozdrawiam
-teresa
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję Teresko, a Ty też jeszcze w mieście? Ja taki wierszyk umieściłam,
jako ostatni przed dłuższym urlopem. U nas między innymi, buduje się (remontuje?) tory
tramwajowe mające połączyć matropolię - Łódź z Pabianicami, Zgierzem i Ozorkowem.
Wczoraj było bardzo uroczyste otwarcie 1 odcinka linii z udziałem Gospodarzy Miasta: najpierw, po kilkunastu minutach jazdy coś pękło w kołach, potem zatrzasnęłą się kabina pana motorniczego, (na zdjęciu w gazecie widać jak wpychają go (motorniczego) przez okno do kabiny). Zatarasowano ulicę Piotrkowską, zrobił się jeszcze gorszy zator!
Jak jest źle, to przynajmniej wesoło! No i niechcący przewidziałam lunapark! Miało być wariatkowo, ale doszłam do wniosku, że to nieładne określenie - może kogoś zasmucić.
Tak: "tu wąsik, tam gruszka" - fajne!!! a ja już tuż, tuż przed: " gdzie stąpnie, zakwita mu dróżka", jeszcze chciałabym wkleić tę humoreskę do mojego dorobku - na pamiątkę,
i już mnie nie ma!
Życzę zdrowia i dobrego lata!
Milion serdeczności
- baba
Opublikowano

Ogólnie bardzo fajne :)
Ale zrezygnowałbym np. z końcówki bo taka jakaś... tłumacząca się?
Poza tym podtemipł (szybiej, no szybciej jak najdalej stąd!)
i odosobił ("olewam kładki pierdykam i klnę soczyście po chamsku")
Wreszcie: udziwnił, powiedzmy że gwarą warszawską :)))


ciężmiasto
szaropęk grafitołów
ulicogniot pylnoskwarny

ledwo człapię
startym deptakiem
rury w spaźmie remontu
wystąpiły pyszczki z wykopów

jak się ruszyć rwa kulszowa
gdzie gospodarz kur go mać
kot na smycz pies we (s)łój
ryby w karp o!

statnie zadupie w moim żyć
(t)u...


Opublikowano

Wiem teraz, Kalosze dlaczego Boskie!
Bosko to wymyśliłeś!
Nad końcówką jeszcze pomyślę, dla peela emeryty, czy rencisty - jest bardzo ważna!
Chciałby zwiać "gdzie pieprz..", ale realnie myśląc, przy obecnych cenach, starczy mu
to najwyżej na kilka dni wyjazdu. (Bo i przejazd, noclegi i żywność) To go nie uszczęśliwi. Może kupi sobie korki do uszu, zasłony na okno, zapas mleka i bułek i często chłodząc się zimną wodą, bez wychodzenia z domu starczy (?) na miesiąc? Bo musi!
Co do żargonu, to by musiało być, takie jak np. u Grzesiuka (jesteś młody, pewnie nie znasz), albo Wiecha, takie autentyczno - spontaniczne. Nie umiem tak, sztuczność moja będzie zaraz podkreślona nieudolnością! Ale pomysł Twój jest fantastyczny!
Myślę, że gdyby nie było takich ludzi jak Ty, to ludzkośc by nie miała jeszcze koła!
Serdecznie, po babsku pozdrawiam
z izby - ja
- heeeej!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


wiemyk, wiemy, tylko nam się czasem, już z tego wszystkiego miesza w głowie!
Dzięki za zajrzenie! Już gdzieś odpisywałam, ale powtórzę: łabędzie - piękne!
A jak ślicznie wyszły refleksy wodne!!!
Peel ma cały zwierzyniec, a ja tylko kota, ale jak go przewożę, to nie w klatce,
a też na smyczy, żeby się nie zgubił.
Pozdrawiam serdecznie
- baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    
    • Alicjo. Tylko nie gniewaj się na mnie. Proszę.
    • @Waldemar_Talar_Talar to tylko cieszy moją skołataną duszę. Dziękuję.
    • I.  Dobrze, że mogę kochać  bez rekomendacji –  jak się kocha  rysę na szkle,  bo przypomina twarz.  Ty możesz  nie wiedzieć.  Możesz spać spokojnie  w świetle,  którego się nie domagam.  Nie pytam.  Nie proszę o   wyjaśnień –  wiem, że tłumaczą się  z miłości  ci, którzy przestali kochać.  Czasem piszę  do ciebie  wiersze, których nie kończę,  bo koniec  to już nie o tobie. II.  A potem wracasz –  nie słowem, nie gestem –  ale oddechem,  który zostaje  na szklance po herbacie.  Nie wiem,  czy to znów miłość,  czy tylko echo  w miejscu,  gdzie milczenie  nauczyło się twojego głosu.  Znów czytam  to, co nie zostało zapisane.  Znów jestem  tym, który nie potrafi  zrezygnować,  choć już dawno  zrezygnowano z niego.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...