Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
"Gdyby Hitler był poetą!?
Ci co byli - ci co będą,
Już się tego nie dowiedzą,
Co by było, jakby biegło:
Gdyby Hitler był poetą"

"Gdyby Hitler był Poetą?" Adolfowe ;p


I tylko smutno wiatr kartki rozwiewa,
jakby chciał myśli zabrać do przeszłości
lecz gdy je weźmie, rzekną: "tak się nie da
bo biegnąc z tobą stracim dar młodości"


A może słowa - tych myśli szkielety
choć kroplę wody wbrew nurtowi ruszą,
Że choć już przeszli - ci co żyli wtedy
To się na chwilę: zapatrzą, odwrócą.

I krzyknie do mnie: proch, co jest podobny
kartce z tomiku, gdy ją w ogień rzucam
bym - choć zamilkłem - wiersze zmielił w modły
i może sypnął ich resztką po ludziach:

I może nimi przetarł by Bóg oczy
tym niezmienionym - wciąż zaklętym w głuchą
stronę tomiku - gdzie wiersz się już skończył:
[a] oni czekają na wiersza część drugą.
Opublikowano

[quote]bo biegnąc z tobą stracim dar młodości



Czy "stracim" to nie archaizm? Nie wiem, czy się komponuje z "darem młodości"

[quote] [a] oni czekają na wiersza część drugą.

Gdyby to "a" tu było, to by zupełnie łamało rytm.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



archaizm obrzydliwy ;)) ale uprzywilejowany całym stylem wiersza ;) może się nie komponuje, ta strofa akuratm iałą wczesniej inny charakter i możliwe że po zmioanaich coś się zniekształciło.




stąd to a znalazło się w klatce ;) też nie przepadam za takim rozwiązaniem, ale cóz ;/ gdyby go nie było można by się kłócić ze ostatn iwers tak wpada ni stad ni z owąd ;P

pozdr.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @violetta Utrzymywanie, że tylko Ziemia jest piastunką życia, jest równie bezsensowne jak twierdzenie, że na dużym obsianym polu mógł wyrosnąć tylko jeden jedyny kłos ...   nie jesteśmy sami
    • @Migrena Po przeczytaniu przypomniał mi sie film,  który oglądałam lata temu -wielka milość/namiętność, czasy wojny i oni tak bardzo siebie spragnieni, gdzieś na ulicy w miłosnej ekstazie...  Film był niesamowity , wiersz też uruchamia wyobraźnię, świetny.
    • @iwonaroma   mam szczęście, że czytają moje wiersze tacy wspaniali ludzie jak Ty.   dziękuję Iwonko :)    
    • Jestem tu chwilę — może i chwilą, przesiadam siebie, szukam peronu, prześwietlam ludzi jak w starym kinie, w taśmie, co płonie celuloidem.   Przystań podróżnych — poziomów tyle, uśmiechy szczere, szydercze, jasne; lęk w sercach szarych drży jak motyle, głos obojętny w tłumie wygasłym.   Prawda przy prawdzie, kłamstwo tuż obok, sznurki przy ścięgnach w pół gestu drżące, prośba jak rozkaz — portret nieznany z miejscem, co czeka, choć tego nie chce.   A czas tu stoi, choć mijam ludzi, ich kroki płyną jak cienie w wodzie; każdy z nich nosi własne zasługi i własne winy — te, które zwodzą.   W spojrzeniach migot tęsknot ukrytych, w dłoniach — rozstania ledwo domknięte; nikt nie zatrzyma chwil nieodkrytych, choć chce je trzymać, jak szkło rozcięte.   A kiedy wreszcie ruszy mój pociąg, zamknę za sobą peron tej chwili; zabiorę tylko to, co wciąż płonąc przez cudze twarze — mnie ocaliło.   I wiem, że wrócę w to miejsce kiedyś, gdy noc znów zwinie świat w celuloid; bo każdy obraz, nim zgaśnie — przecież szuka człowieka, by w nim się dożyć.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        @violetta właśnie tak :) Dzięki     
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...