Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

metafizyka


Rekomendowane odpowiedzi

jesteś
o ile jesteś

milczeniem wyostrzasz
tykanie zegara
przedłużasz noc
rozmyślaniem bez sensu

jesteś
może podświadomie

widzę jak dmuchasz mleko
by nie wykipiało
kołnierzyk przy koszuli
pachnie twoją czułością

zamknij okno by nie zalać
pokoju falą deszczu

a jednak
jesteś

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Awicenna twierdził, że przeczytał Metafizykę Arystotelesa czterdzieści razy i jej nie zrozumiał...czyżby i ten wiersz należałoby studiować równie długo i uparcie?
Pierwsza filozofia zajmuje się bytem w bycie, jej substancją niezmienną, zawierającą w sobie pełną naturę bytu, mającą charakter boski, bo wieczny.To przesunięcie substancji w byt niezmienny nosi nazwę transcendencji.
Twierdzenie warunkowe "jesteś" jest pytaniem o esse - istnienie, i choć istnienie obejmuje różne byty-pojęcia (Boga, człowieka, duszy, prawdy, rzeczy-przedmiotu) w kontekście wiersza zawiera pewne cechy - przypadłości odnoszące się do człowieka (milczenie, rozmyślanie, dmuchanie mleka, kołnierzyk przy koszuli, zamykanie okna); jedną z podstawowych znamion transcendencji jest wszech-bycie i ta realizuje się w refleksji - myśleniu biegnącemu poza czasem, a nawet wbrew czasowi:

"milczeniem wyostrzasz
tykanie zegara
przedłużasz noc
rozmyślaniem bez sensu"

także bycie "podświadome" podkreśla naturę tego bytu jako niezależną od świadomości, autorefleksji, wolną w sobie dla samej siebie - chcesz czy nie - istniejesz, "jesteś';
ale już samo działanie bytu uwarunkowanego ( "dmuchasz mleko by nie wykipiało", zamykanie okna "by nie zalać pokoju falą deszczu" jest powrotem do konieczności, ograniczenia bytu dla bytu - to już nie metafizyka, to deontologia;
z punktu widzenia kobiety mężczyzna nigdy widać nie jest by był - by był dla niej musi być po coś, z jakiegoś powodu, dla jakiegoś celu; rola bytu w bycie w takich relacjach to czysta abstrakcja - być może "rozmyślanie bez sensu";
podoba mi się byt trancendentalny wiersza, bo coś uniwersalizuje - ale czy generalizuje - nie wiem;
J.S

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


panie Jacku dziekuje za wgląd i komentarz:)...bardzo sluszny zreszta..Taki mial byc charakter wiersza, rozmyslanie o ,,byciu'' w kategoriach prawie mistycznych..cos nieuchwytnego w relacjach partnerskich...Nigdy nie mozna wskazac granicy miedzy ,,byciem''a ,,nie-byciem''...jest bardzo ulotna...
pozdr.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Peel snuje rozmyślanie nad istnieniem Boga /
na początku jest wahanie, czy rzeczywiście Bóg jest obecny /
następnie egzystencjalna analiza daje pewność, że jednak
Bóg istnieje, że wszystko dzieje się za Jego przyczyną
(...)
może podświadomie
widzę
jak dmuchasz mleko
by nie wykipiało
kołnierzyk przy koszuli
pachnie twoją czułością

zamknij okno by nie zalać
pokoju falą deszczu


rodzi się wiara
a jednak
jesteś


Bardzo mi się podoba ten wiersz Bernadetto.
:)

Serdecznie pozdrawiam
-teresa

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • spotkało się zimno i deszcz   a ja ja rowerem do pracy trochę daleko czterdzieści kilometrów ufam że…   spojrzenie w górę rozmowa z... nie lubię znajomości czasami jednak...   cuda  się zdarzają  wystarczy wierzyć ruszam samochód zostaje w garażu   11.2024 andrew Czy zmoknę…
    • @Jacek_Suchowicz Super bajka Miło zasnąłem    Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • Opływa mnie woda. Krajobraz pełen niedomówień. Moje stopy. Fala za falą. Piana… Sól wsącza się przez nozdrza, źrenice... Gryzie mózg. Widziałem dookolnie. We śnie albo na jawie. Widziałem z bardzo wysoka.   Jakiś tartak w dole. Deski. Garaż. Tam w dole czaiła się cisza, choć słońce padało jasno i ostro. Padało strumieniami. Przesączało się przez liście dębów, kasztanów.   Japońskie słowo Komorebi, oznacza: ko – drzewo lub drzewa; more – przenikanie; bi – słoneczne światło.   A więc ono padało na każdy opuszczony przedmiot. Na każdą rzecz rzuconą w zapomnienie.   Przechodzę, przechodziłem albo bardziej przepływam wzdłuż rzeźb...   Tej całej maestrii starodawnego zdobienia. Kunsztowna elewacja zabytkowej kamienicy. Pełna renesansowych okien.   Ciemnych. Zasłoniętych grubymi storami. Wyszukana sztukateria...   Choć niezwykle brudna. Pełna zacieków i plam. Chorobowych liszai...   Twarze wykute w kamieniu. Popiersia. Filary. Freski. Woluty. Liście akantów o postrzępionym, dekoracyjnym obrysie, bycze głowy (bukraniony) jak w starożytnej Grecji.   Atlasy podpierające masywne balkony… Fryz zdobiony płaskorzeźbami i polichromią.   Metopy, tryglify. Zawiłe meandry…   Wydłużone, niskie prostokąty dające możliwość rozbudowanych scen.   Nieskończonych fantazji.   Jest ostrość i wyrazistość świadcząca o chorobie umysłu. O gorączce.   Albowiem pojmowałem każdą cząstkę z pianą na ustach, okruch lśniącego kwarcu. I w ostrości tej jarzyła mi się jakaś widzialność, jarzyło jakieś uniesienie… I śniłem na jawie, śniąc sen skrzydlaty, potrójny, poczwórny zarazem.   A ty śniłaś razem ze mną w tej nieświadomości. Byłaś ze mną, nie będąc wcale.   Coś mnie ciągnęło donikąd. Do tej feerii majaków. Do tej architektonicznej, pełnej szczegółów aury.   Wąskie alejki. Kręte. Schody drewniane. Kute z żelaza furtki, bramy...   Jakieś pomosty. Zwodzone nad niczym kładki.   Mozaika wejść i wyjść. Fasady w słońcu, podwórza w półcieniu.   Poprzecinane ciemnymi szczelinami puste place z mżącymi pikselami wewnątrz. Od nie wiadomo czego, ale bardzo kontrastowo jak w obrazach Giorgio de Chirico.   Za oknami twarze przytknięte do szyb. Sylwetki oparte o kamienne parapety.   Szare.   Coś na podobieństwo duchów. Zjaw…   Szedłem, gdzieś tutaj. Co zawsze, ale gdzie indziej.   Przechodziłem tu wiele razy, od zarania swojego jestestwa.   Przechodziłem i widzę, coś czego nigdy wcześniej nie widziałem.   Jakieś wejścia z boku, nieznane, choć przewidywałem ich obecność.   Mur.   Za murem skwery. Pola szumiącej trawy i domy willowe. Zdobione finezyjnie pałace. Opuszczone chyba, albo nieczęsto używane.   Szedłem za nią. Za tą kobietą.   Ale przyśpieszyła kroku, znikając za zakrętem. Za furtką skrzypiąca w powiewie, albo od poruszenia niewidzialną, bladą dłonią.   W meandrach labiryntu wąskich uliczek szept mieszał się z piskliwym szumem gorączki.   Ze szmerem liści pożółkłych, brązowych w jesieni. Uschniętych...   *   Znowu zapadam się w noc.   Idę.   Wyszedłem wówczas przez szczelinę pełną światła. Powracam po latach w ten mrok zapomnienia.   Stąpam po parkiecie z dębowej klepki. Przez zimne pokoje, korytarze jakiegoś pałacu, w którym stoją po bokach milczące posągi z marmuru.   W którym doskwiera nieustannie szemrzący w uszach nurt wezbranej krwi.   Balet drgających cieni na ścianach, suficie… Mojej twarzy...   Od płomieni świec, które ktoś kiedyś poustawiał gdziekolwiek. Wszędzie....   Wróciłem. Jestem…   A czy ty jesteś?   Witasz mnie pustką. Inaczej jak za życia, kiedy wychodziłaś mi naprzeciw.   Zapraszasz do środka takim ruchem ręki, ulotnym.   Rysując koła przeogromne w powietrzu, kroczysz powoli przede mną, trochę z boku, jak przewodnik w muzeum, co opowiada dawne dzieje.   I nucisz cicho kołysankę, kiedy zmęczony siadam na podłodze, na ziemi...   Kładę się na twoim grobie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-25)    
    • Ale dlaczego więźniarką ZIEMI?
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...